Dużo "Ż", czyli Jarecka się zżyma i życzy

Taką oto kartkę świąteczną Jaśnie Panicz przygotował na szkolny konkurs. Pracował przez dwa dni, sam sporządził projekt i według niego wykonał rzecz całkowicie samodzielnie. Dodać trzeba, że Jaśnie Panicz nigdy o pomoc w takich sprawach nie prosi, jest bardzo przywiązany do własnej wizji i źle znosi krytykę (i po kim on to ma?). Jarecka ograniczyła się do napomnień w stylu "synu, starannie!" oraz, wyraźnie poproszona, pomogła zamocować domek i choinkę tak, by trzymały pion, gdy kartka zostanie otwarta.
Zbadaj szczegóły, Oglądaczu- czy widzisz te drzwi z zawiasami i klamką? Przemyślnie otwierane okna? Świętego Mikołaja przycupniętego na saniach ciągniętych przez zacne zwierzęta? I imaginuj sobie, Oglądaczu, że zdjęcie nie przedstawia jeszcze finalnego efektu, bo na niebie sypnęło jeszcze śniegiem i wyrosły jeszcze dwie choinki, i pokryły się cekinami ( to też delikatna sugestia Jareckiej, która jest absolutnym bożonarodzeniowym kiczolubem, niemniej sugestia ta została przyjęta z entuzjazmem).

Jarecką, która w swoim życiu posłała na wszelakie konkursy wiele prac swoich podopiecznych i które to prace powracały zazwyczaj na tarczy, gnębiły złe przeczucia, ale jeszcze czepiała się nadziei, że ktoś w szanownym jury doceni wkład pracy i ułańską fantazję Jaśnie Panicza, a przede wszystkim- niewątpliwie samodzielne wykonanie!

Wkrótce po tym, jak kartka została oddana we właściwe ręce, na szkolnym korytarzu pojawiła się tablica z nagrodzonymi pracami. Jarecka nie była zaskoczona, że wśród nich nie znalazła się praca Jaśnie Panicza. Nie była też zaskoczona, że nagrodzone kartki nie były wykonane przez dzieci, w najlepszym wypadku włączyły się one w wykonanie kartek składając niewprawną ręką podpis.
Jarecka doskonale wie, co potrafią dzieci w tym wieku, jak rysują, jak wycinają i do jakiego stopnia są w stanie zapanować nad stroną estetyczną. Zna tę cudowną dziecięcą estetykę, która każe zapełnić każde wolne miejsce, ozdobić co tylko się da, użyć wszystkich kolorów i wszystkich znanych technik.
Jarecka nie zetknęła się nigdy z dzieckiem, które odsuwa od siebie kolorowe papiery i brokaty na rzecz szlachetnie szarych papierów by je następnie zgrabnie uformować w subtelny, umowny kształt choinki. Nie potrafi sobie wyobrazić siedmio-,ośmio-, czy dziewięciolatka, który nie czułby parcia, żeby taką choinkę przyozdobić kolorami.
Jarecka nie wierzy, że ośmiolatek z własnej nieprzymuszonej woli łapie za igłę, aby odszyć filcową kartkę niby Ewa Minge, choć dzieci Jareckiej też przecież lubią szyć...

Czy gdzieś na świcie istnieją konkursy plastyczne DLA DZIECI???- zapytuje Jarecka beznadziejnie.
A może można by za jednym razem utworzyć dwie kategorie- dzieci i rodziców- tak, by każdy mógł się artystycznie spełnić, żeby dorośli nie musieli leczyć swoich kompleksów wyręczając swoje dzieci w ich szlachetnym trudzie? A kto- pyta dalej Jarecka- w konkursach owych rozstrzyga, że nie rozezna co dziecko a co rodzic?

Kartka Jaśnie Panicza zawisła na piętrze, w Salonie Odrzuconych, pośród feerii wycinanych zupełnie nie a propos różyczek, gryzmolonych brokatowym żelem życzeń i upaćkanych klejem wydzieranek. Zacne to było towarzystwo, aż się Jarecka uśmiechnęła.

Enyłej, Kochani
Wszechwiedzący Narrator i jego bohaterowie, Jareccy życzą wszystkim, absolutnie wszystkim-

                                                      WESOŁYCH ŚWIĄT!!!