Z nowym rokiem z nowym workiem i nieco okolicznościowego marudzenia

W rodzinie Jareckich dzieci przychodziły na świat w odstępach dwuletnich.
Kto by pomyślał!
Od września sprawy będą się przedstawiać tak:
Jaśnie Panicz rozpocznie czwartą klasę,
Dwójka pierwszą (po dwóch latach zerówki),
Trójka zerówkę.
Możliwe, że i Czwórka poszerzy grono przedszkolaków, ale o tym później.
Jareccy czują się notorycznie robieni w konia przez Ministerstwo Edukacji Narodowej.
Gdy Jaśnie Panicz jako pięciolatek uczęszczał do przedszkola zdawało się, że lada chwila wszystkie sześciolatki ruszą do szkół; zresztą taki był przekaz- na zebraniach i w mediach mówiło się tylko o jasnych stronach takiego rozwiązania. Ponieważ zaś Jaśnie Panicz lubił się uczyć, Jareccy pomyśleli "czemu by nie..." i nie było dnia, w którym- wbrew zapewnieniom Superniani oraz Weroniki Książkiewicz (wow, to ci spec!)- nie żałowaliby tej decyzji. Zdaje się, że trzydzieści procent rodziców poważyło się na ten, co Jareccy, krok, z czego połowa dziś jest niezadowolona. Ale trututu!- o tym nie usłyszycie w telewizji. W 18-osobowej klasie Jaśnie Panicza był on jednym z dwóch sześciolatków; tym młodszym, bo dopiero z końcówki sierpnia.
Zero problemów z nauką i dyscypliną, ale z emocjami, z socjalizacją- hmm...
Farciarz Jaśnie Panicz chodzi do szkoły na Zaogoniu, gdzie pogłowie liczy ok. 150 sztuk, łącznie z gimnazjum! Gdy pojawiły się problemy, wszyscy byli w stanie pomóc- od pani dyrektor, przez szkolnego pedagoga po panie świetliczanki, bo w tak małej szkole to jeszcze jest możliwe.
Pięcioletnią Dwójkę posłano do zerówki mając pewność, że jej rocznik obowiązkowo będzie rozpoczynać edukację szkolną w wieku sześciu lat. A ku ku! Trzeba było widzieć (i słyszeć! I słyszeć!) Jarecką, gdy pewnego wrześniowego poranka usłyszała w radio, że jednak nie!
Tym razem, zasobni w doświadczenie Jareccy zdecydowali się przedłużyć zerówkowe doświadczenia swojej córki o kolejny rok.
Czy Trójka spędzi w zerówce rok, czy dwa, to już bo jest Jareckiej dokładnie obojętne, bo widzi dokładnie, że postępy jej córki, chęci i zainteresowanie zdobywaniem wiedzy i umiejętności zależą nie od placówki oświatowej, niestety. W grupie dwudziestu kliku pięciolatków rozwój indywidualnych predyspozycji to pusty chwyt reklamowy, koń by się uśmiał.

(I tu korci Jarecką, coby zboczyć ku tematyce  edukacji przedszkolnej- jako praktyk ma swoje spostrzeżenia i wnioski, ale post miał być o workach! O workach!- napomina Wszechwiedzący Narrator)

Trzyletnia Czwórka ma już za sobą  doświadczenia przedszkolne, choć nie do końca- w przedszkolu towarzyszyła po prostu swojej matce pracującej; nie zdarzało się, żeby była tam bez mamy i siostry. Zresztą, to przedszkole...(Worki, Jarecka, worki!!!)

No tak.
Worki na stroje gimnastyczne by mamusia. Mamusia nieopatrznie zapytała córki, z czym chcą mieć te woreczki, tzn. z jakim znaczkiem?
-Z motylkiem na kwiatku- oznajmiła słodko Trójka a Jarecką aż zamdliło- banał, ludziska, co za banał! Nic a nic ten motylek Jareckiej nie zainspirował! Tedy okrutna ta matka pomyślała "trudno. Różowa żyrafa zawsze przejdzie, będzie po mojemu".
I tak zrobiła:

Czwórka nic a nic nie była lepsza!
-Z misiem.
Uchhh... Ale tym razem Jarecka zebrała się w sobie i wzięła się z tym misiem za bary. Oto efekty:

I dość jej ten miś się spodobał, więc kiedy Dwójka znowu poprosiła o motylka (co im z tymi motylkami?), zrobiła motylka!

Jarecka szyjąc woreczki skorzystała z TEGO KURSU.
Pierwsze dwa worki uszyła większe, bo wydało jej się, że dla jej celów wymiary proponowane przez autorkę kursu to będzie za mało. Myliła się! Uszywszy Dwójkowy worek ściśle według instrukcji zaświadcza, że taki w zupełności wystarczy by pomieścić legginsy i koszulkę kilkulatki.

Aha, aplikacje z gałganków podprasowanych fliseliną, doszywane ręcznie. Ale, spokojna głowa, już Jarecka trenuje, jak by tu się wyręczać przy takiej robocie maszyną...