Cudzym okiem ;)

Wiosną Jareccy odwiedzili rodzinne strony. Przez cały weekend turlali się od domu do domu nawiedzając liczną rodzinę, w poniedziałek zaś- dzień powrotu na Zaogonie- pozostało jeszcze odwiedzić Tatę CałkiemInnego. A właściwie jego grób.
Rankiem załadowany już na daleką podróż samochód Jareckich zatrzymał się na parkingu przy jednej z bram do rozległej nekropolii. Na placu było prawie pusto, do jedynego stojącego tam samochodu wsiadała właśnie kobieta. Jarecka poznała ją od razu, tamta Jarecką też.
Pani (powiedzmy) Kowalska, mieszkała w tym samym bloku co CałkiemInni. Najstarsza córka Kowalskich, Paulina, to rówieśnica Jareckiej. Pani Kowalska zawsze z uśmiechem odpowiadała na Jareckiej- CałkiemInnej "dzieńdobry" i zawsze wydawała się jej pogodna, ładna i zadowolona. Otoczona gromadką pięknych, czarnookich, czystych i zadbanych dzieci. A dzieci u Kowalskich było siedmioro- równie licznej rodziny Jarecka w czasach swego dzieciństwa nie znała, choć w domu CałkiemInnych dzieci było pięcioro, też niemało. Rodzina ta nie wykazywała śladu patologii, z którą wiązało się- i wiąże- rodziny wielodzietne. Być może tak samo postrzegano Mamę CałkiemInną, ale Jarecka widziała swoją mamę zmęczoną i zdenerwowaną, a panią Kowalską- nigdy; zawsze tylko idącą powolnym krokiem, z uśmiechem w oczach.
Nawet na ślubie Jareckich pani Kowalska była obecna- Paulina wychodziła za mąż tydzień później więc jej mama przyszła na "zwiady".

Teraz Kowalska znów rozpromieniła się na Jareckiej pozdrowienie.
Z czymś, co wyglądało na zachwyt, przyglądała się trzódce wysypującej się z gardzieli samochodu- jeden, dwa, trzy, cztery... Dziwnie miło zrobiło się Jareckiej, bo pani Kowalska patrzyła na nią z taką przyjemnością jak kiedyś Jarecka na nią.
Pan Kowalski odpalił silnik i samochód ruszył a Jarecka da głowę, że wtedy Kowalska mówiła do męża: zobacz, pamiętasz, a Kowalski, który na pewno nie pamiętał, przyglądał się w lusterkach malejącej w tyle grupie zmierzającej przez parking do sklepu ze zniczami.


Na progu sklepu ze zniczami stała właścicielka i aż klasnęła w dłonie na widok Jareckich.
-Jaka pani jest szczęśliwa!- wykrzyknęła- jaka piękna rodzina!!!
Jareccy, nieco onieśmieleni tym osobliwym powitaniem, weszli do sklepu.
-Nas było w domu dwanaścioro!- trajkotała radośnie sklepowa częstując wszystkich cukierkami- teraz już w ogóle nie ma takich rodzin. A przecież wszyscy się wychowaliśmy, niczego nie brakowało...
I znów: jaka pani szczęśliwa, jak pani dobrze!
A Jarecka nie mogła zaprzeczyć, bo to była prawda, choć tak łatwo się o tym zapomina.



Dobrze jest czasem spojrzeć na siebie cudzymi oczyma.

...

-Ty zawsze byłaś dla mnie taka prawdziwa matka Polka!- wyznaje z naciskiem Ramona, mama Dwójkowego kolegi ("zawsze", czyli od dwóch lat- przyp. Wszechwiedzącego Narratora- bo tyle liczy sobie znajomość Jareckiej z Ramoną)- tu z dziećmi, tu praca... tak sobie mówiłam: o, to jest prawdziwa matka Polka.
-Ależ ona ma oczyska!- wykrzykuje po chwili na widok Trójki, która właśnie przypadła do maminej nogi.
(nie dziw się, Czytelniku, że Jarecka nie zabiera głosu!- tym właśnie charakteryzują się rozmowy z Ramoną)
-Po kim ona ma takie oczy?? Wiesz- Ramona nagle zniża głos i zawadiacko mruga swoim polichromowanym okiem- ja na początku myślałam, że ty ją masz z jakimś murzynem...