Bredzenie położnicy, czyli Państwo wybaczą, groch z kapustą

Z arcymądrych gazet dla młodych matek można się dowiedzieć niemal wszystkiego na temat ciąży i porodu.
Na przykład tego, że do szpitala koniecznie trzeba zabrać pomadkę do ust, bo usta w czasie porodu mogą wysychać. Że ojciec powinien mieć przy sobie aparat, żeby utrwalić wiekopomną chwilę narodzin.
Kładzie się przyszłym mamom do głowy, że zawczasu powinny obejrzeć kilka szpitali położniczych i wybrać sobie ten najlepszy. Jarecka kiedyś pojechała obejrzeć sobie taki upatrzony szpital i wyszła stamtąd z płaczem; tak ją przeraziło wnętrze, które, choć upiększone, nadal wyglądało jak sala wyrafinowanych tortur.
Gdy zaś zaczął się poród, upatrzona placówka oznajmiła, że miejsca dla Jareckiej niet.
- Czy ja mogłabym wstać, spróbować na stojąco albo w kucki? - zdarzało się pytać Jareckiej w czasie porodu (w gazetach czytała, że tak lepiej).
- No jak na stojąco? - wykrzyknęła położna - jak ja będę to dziecko łapać?



Przed wakacjami Jarecka spotkała się z dwiema swoimi Najlepszymi Przyjaciółkami z licealnych czasów,
akurat też ciężarnymi.
- Czy ty przygotowałaś coś takiego, jak lista oczekiwań co do porodu? - zapytała Najlepsza Przyjaciółka przy obiedzie.
- Co??? - Jarecka omal się nie zachłysnęła zupą tajską.
- No, koleżanka mi mówiła, że spisuje się coś takiego, że na przykład nie chcesz oksytocyny - tłumaczyła nieco zbita z tropu Przyjaciółka - albo, że nie chcesz, żeby ci dziecko umyli zaraz po porodzie...
Jarecka zarechotała szpetnie na samą myśl nie tyle o sporządzaniu listy przez kobiety, który jeszcze nigdy nie rodziły, ale próbując wyobrazić sobie reakcję załogi JEJ szpitala na takową. Oznajmiła Przyjaciółce, że jak żyje, o czymś podobnym nie słyszała albowiem od lat nie czyta już gazet dla młodych matek, że wątpi, by udało się personelowi zastosować do wszystkich postulatów, że przebiegu porodu nie da się przewidzieć oraz że w bólach porodowych kobieta machnie ręką na swoje gazetowe mądrości i będzie błagać, byle tylko szybko mieć to już za sobą, chrzanić zakaz oksytocyny i wszystko chrzanić, byle mieć!- TO!- JUUŻ!- ZA SOBĄ!!!
Druga Najlepsza Przyjaciółka zagadnięta o listę życzeń powiedziała:
- Wiesz, ona swoje pierwsze dziecko urodziła w Japonii... Osiem lat temu...
A Jarecka ze zrozumieniem pokiwała głową - to tłumaczy, dlaczego Najlepsza Przyjaciółka - ta od tajskiej zupy - w ogóle potraktowała temat listy poważnie...


Temat połogu tymczasem zdaje się niespecjalnie interesować gazety dla młodych rodziców.
Ot, że przez sześć tygodni potrzebne będą podpaski i że jakiś baby blues - tajemnicze hasło, które nie wiadomo co znaczy.
Nic o tym, że macica boleśnie się kurczy w czasie pierwszych karmień, że boli kręgosłup, który nagle pozbawiono sporego ciężaru, żebra, które wracają na swoje miejsce. Nietrzymanie moczu, hemoroidy.
Z gazet można się natomiast dowiedzieć, że przyda się specjalna bransoletka, która pomoże zapamiętać, z której piersi się ostatnio karmiło (specjalna! nie taka zwykła!) albo chusta do karmienia poza domem - rodzaj śliniaka, który zasłoni obnażoną pierś przed wzrokiem ciekawskich. Jak Jarecka wykarmiła czworo dzieci nie mając takiego wynalazku, trudno sobie wyobrazić! To, że korzystała w takich sytuacjach z własnych chust i szali oraz tetrowych pieluch to jakaś staromodna, uboga improwizacja!

...

Tym razem zdarzył się Jareckiej poród DOBRY.
Nie mylić z lekkim, łatwym i przyjemnym.
Piątek, nie licząc Czwórki - wcześniaka - okazał się najmniejszym z dzieci Jareckich.
Po raz pierwszy po porodzie Jarecka poszła na oddział położniczy na własnych nogach. Cztery godziny po porodzie chlapała się pod prysznicem jak dziecko w fontannie. Wysypia się w nocy, bo Piątek sypia po pięć godzin bez przerwy, a świadomość tego, że to pewnie wkrótce się zmieni nie przeraża jej; wręcz przeciwnie, tym bardziej cieszy się dniem dzisiejszym. Gdy wieczorem Piątek trochę skwierczy, nosi go tatuś - z uśmiechem na ustach; bo Jarecki, podobnie jak jego żona najwyraźniej się starzeje.
- O!- wykrzykuje niestrudzony chór nad kołyską Piątka - ruszył rączką! Otworzył oko! Zrobił tak! - i cała czwórka chórzystów demonstruje minę lub układ rąk niczego nie świadomego pierwowzoru.
Starszawi zaś (stażem!) rodzice nie mogą się powstrzymać od ochów i achów.
- Popatrz - powtarza Jarecka - jaka ona śliczna...eee...śliczny.






P.S. A poza tym Deszczowy Dom szykuje się do Świąt.
Jest już ciasto na pierniczki, pierwsze ozdoby.
Nawet tutek jakiś się robi... ;)