Dziękuję

Rzecz miała miejsce w drugiej dobie życia Czwórki.
Oczom Jareckiego, który wkroczył na noworodkowy OIOM ukazał się osobliwy widok: wszystkie inkubatory stłoczone były chaotycznie w jednej sali, pomiędzy nimi bezradnie krzątały się białe figurki pielęgniarek a w drugim, opustoszałym pomieszczeniu kręcili się robotnicy w strojach bynajmniej nie sterylnych. Ich wielkie buty mlaskały o pokrytą burym szlamem podłogę. Nad wszystkim zaś, niczym Duch Boży nad wodami unosił się charakterystyczny smród.

Szambo zalało oddział noworodków.

Awarię oczywiście naprawiono, salowe uprzątnęły wnętrze, pielęgniarki obstalowały inkubatory na właściwych miejscach i Jareccy zapomnieli o tym incydencie na kolejne cztery miesiące.
Byliby zapomnieli na zawsze, gdyby nie pewne zdarzenie.

W dniu, w którym Jareccy zdążali do tegoż szpitala z radością w sercu, fotelikiem samochodowym dla niemowlaka i pożegnalnymi tortami dla personelu, muszla klozetowa w Deszczowym Domu zrobiła GLURP i wylała brudną zawartość na ubikację i pół przedpokoju. Szczęściem na miejscu był Tata Jarecki; wespół z Czesiuniem zaradził katastrofie i gdy Jareccy przenieśli tryumfalnie Czwórkę przez próg mieszkania, po przygodzie pozostał tylko zapach. Wtedy to Jareckiemu przypomniało się, że przecież niedawno... wtedy, gdy się Czwórka urodziła... na OIOMie...
Z właściwym sobie poczuciem humoru stwierdził, że Czwórka zdaje się ma przesrane!
Jareccy zgodnie zarechotali z doskonałego dowcipu i tyle.


A jednak, Drodzy Czytelnicy, wiele wcześniaków NAPRAWDĘ ma przesrane.


Tamtego lata, gdy Jarecka otoczona fachową opieką czekała na narodziny Czwórki, jedna z jej Najlepszych Przyjaciółek szczęśliwie powiła bliźnięta w małym górskim miasteczku. Na oddziale położniczym poznała dziewczynę, która musiała urodzić w 28 tygodniu ciąży (dokładnie tak, jak Jarecka). Kobieta była świadoma, że urodzi swoje dziecko na pewną śmierć i nikt jej nie pocieszał, nikt nie dał grama nadziei. Nie szykowano się na przyjęcie tego dziecka, bo w szpitalu nie było odpowiedniego sprzętu. Dziecko przyszło na świat - i umarło.
Tymczasem kilkaset kilometrów dalej w dół rzeki, w tym samym kraju, kilogramową Czwórkę podłączono do maszyn, które przez kilka tygodni pompowały w to ciało życie, do skutku.

Wiele razy Jarecka i jej koleżanki - mamy wcześniaków - zastanawiały się, co by było, gdyby z sal szpitalnych, w których zalegały ich dzieci, zniknął sprzęt oznaczony czerwonym serduszkiem.



Jutro Jarecka nie pojedzie na żadną imprezę plenerową, żadne "światełko do nieba", bo nie lubi tłoku, zimna, i boi się wirusów.
Nie włączy telewizora, bo ma alergię na orkiestrową stylistykę, która polega na tym że ma być głośno, hałaśliwie, szybko, i koniecznie na luzie, czyli głośno i hałaśliwie.
Wolontariuszy jak zwykle spotka pod kościołem i wrzuci im do puszki to, co znajdzie w portfelu.
Dzieci natychmiast uhonorują się czerwonymi serduszkami; Jarecka swoją naklejkę schowa do torebki, bo nie pasuje jej do kurtki.




Drogi Czytelniku.
Czegokolwiek nasłuchasz się o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy.
Cokolwiek myślisz o Jerzym Owsiaku.
Sprzęt zakupiony przez WOŚP naprawdę istnieje.
Naprawdę ratuje życie.
A choćby przez te dwadzieścia lat, w tych wszystkich hałaśliwych akcjach, uzbierano tylko na te kilka urządzeń w Szpitalu Nad Wisłą, było warto.

Dziękuję

Na zdjęciu - pled dla dziewczynek. Gotowy. No, prawie. Jeszcze tylko podszycie całości mięciutkim polarem, który już czeka w szafie. I bordiura, skromna i prosta. Czyli, jako się rzekło, pled gotowy ;))