Dzień jak z Shirley Jackson

W poniedziałki rano budzę tylko Jaśnie Panicza i Trójkę, bo dzieci zawozi do szkoły moja sąsiadka, Kasia. Odkąd urodził się Piątek wzięła na siebie codzienne odwożenie dzieci do szkoły, co było bardzo miłe z jej strony. Wstałam o wpół do siódmej i popijając zrobione przez męża cappuccino robiłam kanapki na drugie śniadanie dla dzieci. Dla syna z serem i wędliną, dla córki z dżemem. Dołożyłam im do śniadaniówek po jabłku i poszłam budzić Trójkę, Jaśnie Panicza nie trzeba było budzić. Następnie podgrzałam mleko, zalałam nim płatki kukurydziane i poszłam do pokoju dziewczynek przygotować córce ubranie. Syn zapytał, czy może zjeść jeszcze kanapkę, więc zrobiłam mu jedną i zaparzyłam herbatę.
Po wyjściu dzieci wróciłam do łóżka i chciałam poczytać, ale obudził się Piątek. Przebrałam go, nakarmiłam i przez następny kwadrans czytałam.

Jarecka miała szczerą intencję, by w ten sposób opisać cały dzień, jednak spasowała, jak widać, tuż po ósmej rano.
Książka, którą czytała tego ranka to Poskramianie demonów Shirley Jackson, cała napisana w ten deseń.
Lektura ani przykra ani porywająca, lecz niezmiernie zdumiewająca. Czytając Jarecka nieustannie mełła w swoich szarawych zwojach znak zapytania obrastający z lewej strony pytaniem: jak...? Jak można napisać całą książkę (a nawet dwie!) z pozycji matki czworga dzieci ani razu nie okazując emocji? Nie wartościując, nie zdradzając się z własnymi opiniami, pozostając bezimienną i nie ujawniając nawet imienia męża? Jak to jest, że Słowianie najbanalniejszą czynność czyszczenia butów podniosą do rangi misterium, oblepią poezją, metaforami i odniesieniami do historii, filozofii, literatury i wszelkiej sztuki w ogóle, zaś Amerykanie piszą "wstałem, zrobiłem, wyszedłem". Taka Jarecka nie wie gdzie ironia, gdzie drugie dno, czy autor chciał powiedzieć coś ponad to, że wstał i wyszedł? W Poskramianiu demonów wątki zaczynają się i kończą znienacka, nieraz nie wyodrębnione nawet akapitem, nie mówiąc o puentowaniu wątków. Upływu czasu czytelnik domyśla się, bo narratorka raz po raz komunikuje, że np. Laurie miał wtedy dziewięć lat lub Laurie miał wtedy trzynaście lat.
Powiedzmy sobie szczerze: tak Jarecką ta książka zirytowała, że myśli o niej do tej pory. Fachowcem od literatury się nie czuje, ale od rodzin wielodzietnych owszem i jak sobie taka matka wielodzietna nie huknie i nie szlochnie, na męża się nie pozżyma to Jarecka myśli, że chora jakaś albo co?...

...

Dziś Jarecka wstała, wyszykowała dzieci do szkoły i odprowadziła je pod bramę domu sąsiadki Kasi.
Drepcząc z powrotem żwirową uliczką w czapce naciągniętej na rozczochrane włosy, w kurtce zarzuconej na piżamę i z kamykami w rozczłapanych botkach zauważyła, że oto dziś jest jeden z tych dni, gdy czuje tylko żwir w butach i chłód na łydkach, w nosie ma różanopalcą jutrzenkę, a  kałuże skute lodem i szron skrzący się na zeschłych liściach nic do niej nie mówią. Wejdzie do domu, zdejmie buty, kurtkę i czapkę a potem spróbuje cicho wsunąć się do łóżka i jeszcze poczytać.
Będzie dzień jak u Shirley Jackson, bez początków, zakończeń i puent.






PS. Ale, ale! Świetną książkę z rodziną w roli głównej napisała blogowa koleżanka Sylaba z bloga Koza i Kozak pod palmą. Jarecka śmiała się i wzruszała, choć trzeba zaznaczyć, że tej Sylaby wcale osobiście nie zna, jak również za niniejszą reklamę nie otrzymała gratyfikacji. Więcej TU (tu Jarecka oddala się chichocząc na wspomnienie ojca tejże rodziny, którego pierwowzór jakoby istnieje naprawdę, w co Jarecka pozwala sobie nie dowierzać...Acz! Acz! momentami jakby Tata CałkiemInny... :))))