Synowie

To, że Piątek będzie przejawiał żywieniowe fanaberie, wieszczyli wszyscy.
- Nomen omen! Nomen omen! - krzyczeli.
Jarecka, tylko pozornie bez związku z tematem, odpowiadała, że skoro wszyscy znani jej Kajetanowie noszą bieliznę, Piątek będzie jadł, co mu się poda, z grubsza jak reszta przychówku.
Piątek tymczasem wykombinował jeszcze inaczej.
W porze posiłku ochoczo domaga się osadzenia w foteliku lecz osiągnąwszy ten cel nagle zmienia zdanie i krzywiąc się szpetnie ku zbliżającej się łyżce poczyna kręcić młynki rękoma (a rączki tłuściutkie, paluszki pulchne z paznokciami co odrastają nocą jak wątroba Prometeusza).
Jarecka szyga z lewa, z prawa, z frontu - taka gra w "łapki", wersja dla bajtli.
Piątek walczy dzielnie, gnie się cały, jęczy i zawodzi i nie ustaje w próbach wytrącenia matce z rąk wrażej michy.
Jarecka też walczy dzielnie, bo wie, że jeśli tylko uda jej się umieścić w zasięgu piątkowego języka choćby kroplę strawy, stanie się cud.
Jakoż cud się wreszcie zdarza i Piątek w zetknięciu z jadłem łagodnieje i nawiązuje współpracę. Do tego stopnia, że nawet przejmuje widelec. Wyprostowany uroczyście widelec dodaje mu powagi, gdy drugą ręką wyławia z talerza co ciekawsze kąski.

Innym intrygującym żywieniowym nawykiem Piątka jest przetwórstwo owocowe.
Piątek dostaje jabłko ze skórką, całe, kuliste.
Wgryza się, przeżuwa i niezawodnie wypluwa skórkę. Czynność tę powtarza aż do gniazda nasiennego, wówczas rzuca z rozmachem połówką jabłka gdzie popadnie i na tym kończy przekąszanie.
Zdaje się jednak, że Jarecka przedobrzyła obierając od czasu do czasu jabłka uznane przez siebie za zbyt twardoskóre. Piątek, uruchomiwszy mechanizm przeżuwania, wypluć coś musi, nie ma odwrotu, i zamiast owocowych skórek Jarecka zbiera z podłogi jabłkowe wiórki - rzekłbyś; maszyna kuchenna poszatkowała na surówkę!

Trudno to wydłubać z dywanu, skórkę łatwiej.

...

Jaśnie Panicz wrócił z wycieczki i prezentuje Jareckiej zdjęcia w telefonie.
- Tu jest kryształ górski, tu obsydian. Kwarc, tu piasek książycowy...
Jarecka łypie na syna starając się ocenić, jaki to będzie dystans. Czy już zmierza do finiszu, czy to ledwie przedbiegi?
- Tu taki wielki amonit. Malachit. Onyks...
- Ty tak cały czas robiłeś zdjęcia? - pyta ostrożnie.
- Tak.
- To kiedy oglądałeś te wystawy?
Jaśnie Panicz łaskawie zlekceważył ów przejaw starczej ignorancji, zresztą - oto na zdjęciu uśmiechnięty autor we własnej osobie!
"Jejku, jaki ładny ten mój synek" - odzywa się w Jareckiej atawistyczna pramamuśka.
- Tu ja. Tu też ja. Ja. Ja. Na tle Muzeum Ziemi. Na tle kina. W kinie. W czapce...

Łyp.

- ...na tle autobusu. W autobusie.