Dla równowagi, czyli o odpornych na Eksperymentalne Sygnały Dobra

Nie za dobrze poczuła się Jarecka po ostatnim poście. Jak staruszka, co starczym wibrato narzeka "ach, ta dzisiejsza młodzie-e-eż!..."
No nie, nie, tak być nie może. Dziś zatem z pozycji płochej młodości o starszych ;)

Był taki czas w życiu Jareckiej, gdy dużo czasu spędzała w samochodzie. Bez względu na pogodę, godziny szczytu i własne chęci, dzień w dzień przemierzała metropolitalne arterie. Początkowo skupiała się na sytuacji na drodze, potem czas spędzony za kółkiem wykorzystywała na płakanie, bezsilne wycie i walenie pięścią w te części kierownicy, które nie trąbią (idź precz, Dygresjo, dziś nie o tym!).
A oswoiwszy się już i ze specyfiką ruchu drogowego w dużym mieście i z własną sytuacją rodzinną, zaczęła się rozglądać. Stojąc tedy w korkach patrzyła w lewo, w prawo i widziała innych kierowców, zazwyczaj smutnych, zirytowanych i zmęczonych.
Pamiętacie Eksperymentalny Sygnał Dobra (ESD)? (M.Musierowicz, Kwiat kalafiora). Siedemnastoletnia Gaba Borejko i jej koledzy i koleżanki z klasy podjęli taką oto inicjatywę: uśmiechali się do przypadkowo napotkanych ludzi celem rozpowszechniania tegoż uśmiechu, a co za tym idzie- międzyludzkiej życzliwości i pozytywnej energii, jak to się dziś określa.
Otóż Jarecka stojąca w korku/ na światłach zaczęła uśmiechać się do innych kierowców (płci obojga- żeby była jasność!).

Wnioski? Nawet jeśli w odpowiedzi nie szczerzono się do Jareckiej bananowo, kierowca obdarzony uśmiechem przybierał pogodny wyraz twarzy i widać było, że coś się zmieniło na lepsze. Sygnał poszedł w świat! Wkrótce jednak dało się wyodrębnić pewną grupę kierowców, którzy na jej ESD odpowiadali grymasem niechęci. W tej grupie reakcja ta była na tyle nagminnna, że Jarecka w końcu przestała się uśmiechać do... panów około sześćdziesiątki.
Znajomi mówili Jareckiej, żeby się Jarecka nie dziwiła, skoro jeździ samochodem dużym, a to może wywoływać u niektórych mężczyzn kompleksy! (Coś musi być na rzeczy, bo ci z wypasionych aut uśmiechali się promiennie!)

Jarecka nie dziwiła się z innego powodu- ponieważ już wcześniej zauważyła specyficzną postawę u panów z pokolenia Wałęsy, i akurat teraz znów ją ta rzeczywistość dotyka. Rzecz jawi się Jareckiej tak:
Pan około sześćdziesiątki przechodzi na emeryturę i jest rozdrażniony, bo nie może sobie znaleźć miejsca w nowej konfiguracji. Do tego stopnia czuje dyskomfort, że czuje się niezdrów i udaje się do lekarza; lekarz wysyła go na badania. Pan na badania idzie, staje w kolejce przed przychodnią skoro świt i gdy już zajmie miejsce w poczekalni, przychodzi taka Jarecka na przykład. Jeśli ktoś ma zaprotestować przeciwko temu, żeby ciężarna skorzystała ze swojego prawa do bycia obsłużoną poza kolejnością- to zawsze będzie to facet koło sześćdziesiątki!

Proszę zjawisko to Jareckiej wytłumaczyć.
Czy to sprawa warunków, w jakich owi panowie się wychowywali, czy też może wieku, i czy ma się Jarecka w związku z tym spodziewać, że za dwadzieścia parę lat będzie Jareckiego puszczać przodem w drzwiach i nosić za nim torby (co akurat łatwo sobie może wyobrazić zważywszy na Jareckiego kręgosłup)?


Miłego długiego weekendu kochani!
Deszczowy Dom powróci już wkrótce z ptakami! (jakżeby inaczej...)