Goście, goście

Z południowych krain przybył Padre Gabryjel.

Poza tym, że jest ojcem chrzestnym Dwójki, ma Padre pewną szczególną cechę.
Otóż zasypia.
Gdy Padre odprawia mszę, zasypia podczas czytań.
Głowa mu opada, gdy słucha grzechów.
Ilekroć przyjeżdża do Jareckich na kolację, ledwie wysiądzie z samochodu, zaczyna słaniać się nogami. 
Zrazu myślała Jarecka (nie bez uznania), że wszystkiemu winien tryb życia na wzór wielebnego Vianneya. Wątpliwości rozwiał sam Gabryjel:
- Ale miałem ciężki dzień - wyznał boleśnie - nie miałem przez cały dzień okazji położyć się choćby na godzinę!
Co sobie Jarecka, matka dzieciom, na to dictum pomyślała, zachowa dla siebie. Ale że Padre zasypia - musi chory, pomyślała.
Padre mówi że nie, nie chory.

Tymczasem rzecz tak wygląda, że Padre Gabryjel chcąc w czasie urlopu odwiedzić wszystkich krewnych i znajomych, że ma na Zaogonie daleko, przybywa późno.
Ubiegłego lata przybył około jedenastej wieczorem.
Jarecki zaparzył szatańską (tfuu!) kawę i przyczaił się z butelką coca-coli, Jarecka zasypała gościa pytaniami - a jak tam Padre, ci się żyje; a jak było w Brazylii na dniach młodzieży; a jak na tej twojej misji?
Gabryjel ziewał i wkładał wiele wysiłku w utrzymanie otwartych oczu; raz po raz zawieszał sie między pytaniem a odpowiedzią. Jareccy jęli się niepokoić, wszak przed Padre daleka droga z powrotem, za kółkiem. Jak dojedzie, skoro tylko patrzeć, jak padnie pod stół? Może ci pościelę na materacu u Jaśnie Panicza? -zapytała Jarecka. Ach, nie - Padre mlasnął, zarzucił głową i znów spróbował osiągnąć pion.
Jarecki przyniósł kolejną filiżankę kawy a Jarecka wystartowała z nowym zestawem pytań.
- No a jak tam ludzie w tym twoim kraju? Dużo tam katolików? Muzułman? Żydów?
- Co?... - chrapnął Padre - No, katolicy, taaak... Ale też dużo widzi się takich.. - tu Gabryjel zatoczył dłonią okrąg wokół twarzy - murzynów...
- Murzynów? U ciebie? - zdziwiła się Jarecka - znaczy się co, to ci imigranici z południowej Afryki? Dotarli już do was?
Gabryjel zwiesił głowę a Jareccy zadumali się nad okrutną historią.
Jarecka widziała ją jako wiatr, co miota ludźmi jak liśćmi.
Jarecki jako wielką łyżkę, co nieustannie miesza w europejskim tyglu.
- Co? - zakrzyknął nagle Padre Gabryjel - jacy murzyni, u mnie? Przecież rozmawialiśmy o Brazylii!

Nie da się ukryć, przed godziną.

...

Przelała się też przez Deszczowy Dom fala nastolatek.

Fistaszkówna i Drumlanka, przełom tysiącleci.

- Ciociu, co możemy uszyć łatwego?

- opaski?

- Coś jeszcze?
- eee...woreczki?

- Ciociu, a ty kiedyś szyłaś takie kwiatki z kółek?
- Nie!

I pomyśleć, że Jarecka do tej pory wyrzucała kołnierzyki z pociętych przez siebie koszul!

A na koniec upiekły ciastka.