Opinia niesponsorowana

Jest taki rodzaj zamówień, na które cieszę się może i bardziej niż zamawiający.
Mniejsza o to, co konkretnie zamówiono (to Czytelników i tak nie ominie), dość, że skłonna byłam robić prawie za darmo; no, za szydło numer 12.
- Jarecka! - perswadowała zleceniodawczyni - ale po co ci szydło jak nie będziesz nim miała z czego dziergać?
I tak, od słowa do słowa, dałam sie namówić na zapłatę w naturze, czyli w trzech motkach BOBBINÓW.

Kolory wybierały dziewczynki, bo chciałam im zrobić koszyczki na szczotki do włosów, gumki i takie tam.
Kto zgadnie, jak wybrały małe Jareckie?

Zaczęłam od włóczki czarno-białej, bo trudno było przewidzieć jak długo potrwa oswajanie się z materiałem, a w melanżu miałam nadzieję zgubić ewentualne nierówności.

Pierwszy koszyczek przyprawił mnie o ból dłoni, ale zrobił się naprawdę szybko, wręcz błyskawicznie.
Drugi, żółty, wyszedł mniejszy, bo... włóczka była cieńsza.
Czerwony okazał się totalnym krzywulasem, bowiem włóczka w absolutnie przepięknym czerwonym kolorze była grubości  różnej na całej długości, dodatkowo upstrzona węzełkami...

Zrobiłam drugi czerwony koszyk starannie wycinając cieńsze odcinki.

I tak się zastanawiam: a gdybym zamierzała zrobić np. koszyczek w paski, we wszystkich kolorach? W obrębie każdego koloru byłby różnej średnicy, bo miałam do czynienia z trzema - pięknymi w kolorze, przyjemnymi, lecz - różnymi włóczkami.

Koszyczki mają swoje miejsce w przedpokoju.

Dodatkowo zrobiłam trzy wieszadła, które zawisły na wieszaku dla dorosłych i czekają na okrycia gości.
(nawet na tym zdjęciu widać, jak niesforna jest czerwona włóczka)

Ech, a kiedyś strzygłam takie sznurki sama, TU.

To dopiero były robótki z duszą!

A z Bobbinami taka tam zabawa. Na chwilę.