Tabliczka z napisem URLOP

Co słychać w Deszczowym Domu, zapytacie?
Raczej czego nie słychać.

Można powtórzyć za Jareckim: nie ma już Deszczowego Domu.
Dokładnie tak powiedział, gdy pewnego dnia ekipa remontowa, ta od elewacji, zdemontowała blaszany daszek nad wejściem do budynku.
- Moja żona tak lubiła jak deszcz bębnił o ten daszek - westchnął Jarecki.
- A Maria tego nie cierpiała! - odpalił Generał Sosna - skarżyła się, że jej ten hałas nie daje spać!
Pochylając się tedy z troską nad snem jedynej córki, Generał kupił drzwi pancerne, takie, którym nijaki daszek nie jest potrzebny bo za nic mają deszcz, grad, mrozy i ptasie guano.
"Może by tak"- przemknęło Jareckim przez głowy (przez obie jednocześnie!) -"poszukać dla siebie czegoś innego...?"

...

Pewnego dnia Jarecka oślepiona słońcem, które absorbowała na balkonie, nieomal wpadła we własnym domu na półnagiego młodziana.
- Chciałem tylko zobaczyć, czy ktoś jest w domu - wytłumaczył się Mateusz Sosna - bo listonosz przywiózł paczkę.
Listonosz kroczący tuż za Mateuszem, lekko ugięty pod tajemniczym ciężarem, wyjaśnił krzepiąco:
- Ta pani ZAWSZE jest w domu.

Auć!

...

- Ach, żeby tak zamknąć oczy i obudzić się już na miejscu! - takie życzenie z głębi udręczonego serca rok w rok wypowiadała Mama CałkiemInna w dniu wyjazdu na wakacje. Mała Jarecka dziwiła się niezmiernie temu pragnieniu, bo doprawdy, co może być lepszego niż kilkanaście godzin jazdy pociągiem, z przesiadkami, z herbatą nad ranem, do której trzeba było wspiąć się na palce, bo blaty w lubelskim Warsie sięgały Jareckiej grzywki, z pieczonymi udkami kurcząt w tłustych dłoniach współpasażerów i niesamowitą toaletą ziejącą dziurą w hałaśliwą ciemność.

Najlepsza w tym wszystkim była Noc, która w domu miała postać ciemnego prostokąta za gęstą firanką a w podróży okazywała się być całym alternatywnym światem. Jarecka z zachwytem wpatrywała się w jasne kratki blokowisk za oknem pociągu i nie chciało jej się wierzyć, że w każdym okienku jest taka sama jak ona dziewczynka z kucykami, bo w ogóle zdawało się Jareckiej, że świat wypełniają identyczne dziewczynki skaczące na skakankach, jedzące kaszę mannę na kolację, ich wąsaci ojcowie i zatroskane mamy, czyli zmultiplikowane rodziny CałkiemInych.

Fascynował Jarecką kolor nocy, i to, że w pomarańczowym świetle latarń wszystko zmienia barwy, i te wszystkie dworcowe budynki z niewiadomo czemu służącymi  rampami i wielkimi wrotami z łuszczącą się farbą.

Trzydzieści lat później niewiele się zmieniło - najwspanialszym dniem w roku jest dla Jareckiej dzień wyjazdu na wakacje.

Torby zapakowane, dzieci przypięte w fotelach, kawa w uchwytach. 

Dziś, gdy będą spadać perseidy, Jarecka nie wypowie życzenia ''...żeby tak być już na miejscu!"

Za niczym nie będzie tęsknić i przez kolejne dwa tygodnie nawet nie pomyśli " a co tam w domu..."

W końcu ta pani ZAWSZE jest w domu :)