Przy stole z pierogami

Tego lata Jareccy nie przewidzieli żadnej wyprawy w świat.

Świat więc przybył do nich.

I nie tylko do nich, świat zwalił się na głowy także Rodzicom Jareckim, siostrom Jareckiej i wielu, wielu krewnym i znajomym Jareckich, tak, że było z kim konferować na temat "co im dacie jeść?", względnie, na skróty: "z czym im robicie te pierogi?"
Znamienne, że tematy kulinarne mocno trzymały się na pierwszym miejscu.
Jedni przekonywali, że najlepiej nakarmić pielgrzymów polskimi potrawami, inni, że wręcz przeciwnie, bo delikatne żołądki forejnersów nie dadzą rady bigosowi. Dywagowano, czy wypada podjąć Włochów pastą naszą powszednią, czy to raczej obciach wystawiać się im na porównania. Chodziły słuchy, że Brazylijczycy jedzą wszystko a Chińczykom broń Boże nie dawać nabiału.
A tu co kraj, to obyczaj.
No bo kto by pomyślał, że czternastoletni Irakijczycy piją do posiłku wino bez mrugnięcia okiem? Bez mrugnięcia okiem ich pełnoletnich opiekunów także.

Zaprawdę, pielgrzymowanie to ciężki praca.
Po całym dniu chodzenia, czekania i czasem zwiedzania (we didn't see anything. Only gas stations), docierają ostatkiem sił do gościnnego domu a tam - o losie! - zastawiony stół i pałający braterstwem gospodarze gotowi by strzelać pytaniami "kto ty jesteś, jaki znak twój, gdzie ty mieszkasz".
Najpierw przyjechały Włoszki.
Cztery belissimy jak z obrazów Botticellego: Analisa, Syntessa, Pandora i Sefora, wszystkie nastoletnie.
(Mireckim, którzy za podszeptem nastoletnich synów złożyli zapotrzebowanie na trzy dziewczyny, przydzielono dziewczyny w wieku 35-65. Za to przemiłe)
Zdawało się Jareckiej, że wykuwanie kilku podstawowych słów w języku kraju, do którego się udaje, jest jakąś światową normą, toteż była zaskoczona, gdy w drugi wieczór Sefora zażyła ją pytaniem: What do you mean when you say "tak"? A przecież w maju Jarecka przez całą drogę do Italii wykuwała starannie: mi chiamo Roberto Bianchi!  A te tu Wenusy nie wiedzą nawet jak jest po polsku "cześć"?
W akcie zemsty (vendetty! Vendetty!) za okazany jej ojczystemu językowi despekt Jarecka nawarzyła barszczu ukraińskiego i z satysfakcją patrzyła, jak dziewczęta rozpaczliwie popijają wodą każdy łyk. A potem mściwie dołożyła pierogami.
Miała z nimi jeszcze innego rodzaju porachunki; macierzyńska czułość, jaką wzbudziły w niej te dziewczęta bezwzględnie dała znać o szczegółach metryki.



Kilka dni później przybyli Chińczycy.
Trzech. Jesus, Alberto i Wu.
Czytelnicy mogą zabawić się w detektywów i spróbować odpowiedzieć na pytanie: którzy z tej trójki są dziećmi konkwistadorów przybyłych do Chin z misją ewangelizacyjną?
To spotkanie przywiodło Jareckich (po konsultacji z rzeszą znajomych goszczących pielgrzymów) do następujących wniosków: prawdziwa ciekawość świata i innych ludzi zaczyna się poza zasiekami Europy.
Pierwsza w nocy zastała Wu wznoszącego toasty cydrem i zakąszającego ogórkiem małosolnym, podczas gdy Jesus i Alberto chrapali już snem sprawiedliwego.

***

A jednak Włoszki umieją po polsku :)

I pomyśleć, że na całym świecie są miliardy takich fajnych ludzi, z którymi można usiąść do stołu.






Z ostatniej chwili: na przykład KASIA z Alzacji, za którą właśnie zamknęły się drzwi Deszczowego Domu.
Kasiu, dziękuję za odwiedziny! :*