Epitafium

Ten tekst powstał już dawno-
-wciąż jednak wydawało się, że pora nie jest odpowiednia na jego publikację, że nie wypada wcisnąć go między szydełkowe zabawki a ciasto z rabarbarem.

...

Do kogoś, kto odpoczywa na wczasach, nie dzwoni się bladym świtem.
A jednak ten telefon zadzwonił, była siódma rano.
Jarecki odebrał a Jarecka tępo patrzyła w sosnowy las za oknem. Coś się stało akurat teraz, gdy odpoczywa nad morzem, gdy zaczęła odpoczywać; ostatnie wakacje przeleżała w szpitalu, cały rok upłynął jej w nieustannym niepokoju, chorobach i obawach.
Właśnie! Zaczęła!! Odpoczywać!!!
-Twój tata nie żyje.

Niemożliwe, nie, nie teraz. Nie teraz, gdy zaczęłam odpoczywać.

Jak to, jak?
Idziemy na śniadanie, potem na plażę, takie słońce (kiedy do domu, kiedy do domu?)


Tak zaczął się jeden z najdziwniejszych dni w życiu Jareckiej. Niebo było błękitne, plaża szeroka, pusta, taka jak wczoraj, a świat- już inny. Przez źdźbła traw spokojnie kołyszące się w lekkim powiewie od morza Jarecka patrzyła na swoje dzieci, na niebo w białych obłokach. Czy to możliwe, że tata już jest TAM?
Że już widzi rzeczy takimi, jakie są NAPRAWDĘ?
Jarecka chciała się zatrzymać, spróbować dotknąć tej prawdy, która uciekała przed nią jak fala spod stóp. Chwilę pomyśleć, spróbować przebić głową to, co niby jest blisko, ale zupełnie niewyczuwalne. Jeszcze się zatrzymam, jeszcze pomyślę o tym- myślała Jarecka smarując dzieci kremem z filtrem.
A potem obiad i znowu plaża, drzemka Czwórki, kąpiele starszych, pakowanie się na kilka dni, wieczór z przyjaciółmi, grill.
Podróż znad morza na Śląsk.
Z powrotem.
Jeszcze do tego wrócę, jeszcze o tym pomyślę.

...

Tej zimy zmarła Matka Chrzestna Jareckiej. Znowu nie w porę.
Jarecka była akurat w szpitalu z Czwórką chorą na zapalenie płuc. Rano, przed wyjazdem na pogrzeb, zaprowadziła Czwórkę na siusiu do łazienki i okazało się, że nie powinna była, że za wcześnie, że wysiłek był dla dziecka zbyt duży. Tachykardia, saturacja drastycznie w dół, wycie pulsoksymetru na odchodnym- i już tylko o tym myślała Jarecka przez ponad dwieście kilometrów, jakie przebyła by być na pogrzebie swojej Matki Chrzestnej. Pogrzeb był piękny, bo człowiek był piękny.
W to straszliwie mroźne popołudnie (a pora roku była ta najmniej fotogeniczna) przebił się promień słońca i padł na żałobników nad grobem a nad ich głowami przeleciał sznur gęsi.
I Jarecka myślała: jeszcze spróbuję się do tego zbliżyć, jeszcze o tym pomyślę.
Ale potem myślała już tylko o Czwórce, bo gdy wróciła do szpitala, okazało się, że doszedł jeszcze rotawirus. I już nie dało się wrócić do tej chwili z krzykiem gęsi nad głową, nawet tej nocy, którą Jarecka spędziła pod swoim płaszczem, bo wszystko inne było w wymiocinach.

Trudno się zatrzymać przy śmierci.
 A nawet nie sposób- gdy trzeba żyć, codziennie, życiem regularnym jak krok żołnierza.

Gdzieś na końcu tego marszu wyjdzie Jareckiej naprzeciw jej tata, taki zdrowy i piękny, jakim go nigdy nie widziała.