Lepiej być Jarecką :)

Wielkimi krokami zbliża się jubileusz Deszczowego Domu.

Równie wielkimi nadchodzi dla Jareckiej czas rozwiązania.

Spodziewając się więc, że 18 listopada Jarecka będzie miała pilniejsze sprawy niż snucie refleksji pt. "panta rhei", "to był rok, dobry rok", czy jakoś tak, już dziś w Deszczowym Domu wpis ze znienawidzonego przez Jarecką gatunku autotelicznych. Post o blogowaniu.

Aha, Wszechwiedzący Narrator oraz Jarecka na tę okoliczność tupnęli nogą i oświadczyli, że po roku harówki należy im się odrobina wolnego, więc dziś i tylko dziś autorka przemówi własnym głosem.


(Seria zakłopotanych chrząknięć)
"Z dawien dawna myślałam o jakimś miejscu w sieci, w którym mogłabym zaprezentować swoje rękodzieło. Tak, by w zetknięciu z potencjalnym klientem móc odesłać go do konkretnej galerii miast opowiadać mu cuda na kiju, tudzież prezentować zdjęcia w komórce. Ponieważ jednak wciąż nie nadchodził czas, w którym mogłabym się poświęcić zarobkowaniu tym sposobem (dzieci- jeden, dwa, trzy, itd...), pomysł pozostawał w sferze niezobowiązujących planów.
Tymczasem zaczęłam podczytywać cudze blogi i wciągnęłam się w ten proceder!

Potem zaś nastąpił sierpień 2012 roku, kiedy to wymacałam w swojej piersi guzek i pomyślałam: umieram.
(w tym czasie w najbliższej rodzinie trwała walka z rakiem, więc już na starcie lęk był silniejszy...)

Straszne to były dni. Oszczędzę Czytelnikom szczegółów dotyczących walki o to, by jakikolwiek lekarz przejął się tym straszliwym podejrzeniem i zechciał choć doradzić co dalej, i dokąd pójść? A ja myślałam: umrę, zanim moje dzieci dorosną, nie zobaczę, jak rosną a one nigdy nie poznają swojej matki jako człowieka. Będą pamiętać mamę; tę samą, co na zdjęciach, w jakiś wyrwanych z kontekstu sytuacjach, najpewniej tych przyjemnych, najpiękniejszych, lukrowanych wytrwale przez tę część rodziny, która miała okazję znać mnie taką, jaka jestem i która sama w końcu uwierzy, że zawsze byłam dobra, miła i kochana, li i jedynie.
Jak zostać z nimi odchodząc?- zastanawiałam się. Pamiętnik- odpada. Bazgrzę jak kura pazurem, sama po sobie nie odczytam. Ponadto, pisząc do szuflady zawsze wykazywałam tendencję do używania skrótów myślowych i szyfrów, do których klucz szybko się gubi. Listy do dzieci- z pewnością. Ale co do nich włożyć poza łzawymi zapewnieniami o wiecznej miłości i szczęściu ze spotkania?

Wtedy to postanowiłam zacząć pisać bloga, w którym dam się poznać jako zwykły człowiek, ze swoimi pasjami, przemyśleniami, anegdotami z życia, bez patosu, jaki bliska śmierć przydaje wszystkiemu. Gdzie mogłabym zmagazynować zwykłe, codzienne chwile, o których zapomina się nazajutrz, takie jak dziś, gdy Trójka i Czwórka za rękę wędrowały w kolorowych rajtkach po jesiennym słońcu.

Co prawda już we wrześniu onkolog uspokoił mnie- jakkolwiek szczegółowe badania dopiero miały się odbyć, ale plan raz powzięty już się prosił o realizację; choć tym bardziej niejasnym było, czym ma się stać Deszczowy Dom, o czym zresztą ewentualni Czytelnicy zostali na wstępie uprzedzeni :)

Nigdy by ten blog nie powstał, gdyby nie Jarecki! To on przebił się przez blogerowski bełkot, pokazał, jak robić wpisy, wstawiać zdjęcia...

Publikacji pierwszego wpisu towarzyszył wielki, niewytłumaczalny wstyd. Wstyd, którego się nie spodziewałam a który sparaliżował mnie już w chwili, gdy kliknęłam "opublikuj". Zdawało mi się, że spłonę ze wstydu jeśli ktoś to przeczyta... Do tej pory z realnymi znajomymi nie lubię rozmawiać o blogu, ba!- jeżę się gdy Jarecki zahaczy o ten temat! Żeby zminimalizować to niemiłe odczucie i zdystansować się do samej siebie, schowałam się za postacią Wszechwiedzącego Narratora, który z boku, w trzeciej osobie, opowiada o swojej bohaterce, która zwie się Jarecka. Oczywiście, sama nieporadna autorka raz po raz wyłazi zza Wszechwiedzącego Narratora jak, nie przymierzając, półdupek zza krzaka; liczyłam jednak na to, że porzucę tę niewygodną manierę, gdy tylko przestanę się wstydzić.
Jakoż po kilkunastu czy kilkudziesięciu postach poczułam się już nieco ośmielona i byłam gotowa przejść na narrację pierwszoosobową, lecz wtedy zauważyłam coś, co mnie mocno zaskoczyło.
Polubiłam Jarecką! Byłam skłonna tłumaczyć ją z każdego dziwacznego posunięcia, wybaczać jej, przymykać oko na jej humory! Sobie samej nigdy nie odpuszczam, nie wybaczam i jestem dla siebie najsurowszym sędzią, NIGDY nie bywam z siebie zadowolona, nigdy we własnych oczach nie zasługuję na taryfę ulgową.
Niezwykła była dla mnie ta konstatacja. Porzuciłam wtedy myśl o zmianie narracji i po dzisiejszym poście na powrót, z ulgą schowam się za wygodnym alter ego.

A przez ten rok wiele się w moim życiu zmieniło.
Wygląda na to, że nie umrę na raka piersi, przynajmniej jeszcze nie teraz :)
Zaszłam w ciążę, której się nie spodziewałam i która zaskoczyła nas najbardziej tym, że przyjęłam wiadomość o niej bez strachu, który wcześniej zawsze mi towarzyszył.
Sam blog się zmienił.

No i bardzo zmieniłam się fizycznie, co pozwoliłam sobie zilustrować poniższym kolażem korzystając z wszechobecnej teraz helołinowej ikonografii :)

Staropolskim zaś zwyczajem chciałabym Was, Drodzy Czytelnicy, ugościć jakimś jubileuszowym cukierasem, ba! Tortem!
Jeśli Fizjologia nie przeszkodzi, już wkrótce Candy w Deszczowym Domu!"
(a w związku z tym może macie jakieś sugestie, co miałoby być tym jubileuszowym cukierkiem? Większość  rzeczy, które powstały w ciągu ostatnich kilku miesięcy leży w szafie, nieużywane... )



P.S. I już mi wstyd za ten ekshibicjonistyczny post! (Co za pomysł!- pożenić oczekiwanie na śmierć z blogowaniem!- trzymajcie mnie ludziska!!!)
A Jareckiej, proszę ja Was, w ogóle nie wstyd.
Jednak lepiej być Jarecką! :))

Kolorowa jesień 5. Czerwony

Jarecka zobaczyła w Art Piaskownicy tę foto-grę - KLIK i nie zrobiło to na niej żadnego wrażenia.
Dziwna rzecz, bo nagle okazało się, że wszystko wokół naszpikowane jest czerwienią! Że kolor ten dosłownie ją prześladuje!
Sami zobaczcie:

Jeszcze końcem lata białą chustę przybrała w ogniste frędzelki:

I zrobiła na drutach czapkę...

I popija codziennie gorące napoje z przeróżnych czerwonych kubków. Czemu tak ma? Bo zdaje się samo patrzenie na czerwony kubek podnosi jej ciśnienie bardziej niż kawa...

Z zamrażalnika dobyła z poświęceniem rwane przez dzieci owoce dzikiej róży i przerobiła je na porcję dżemu. Eeee, znaczy chciała przerobić. Powstał kolejny syrop do herbaty...

I niestety, nieoczekiwanie, musiała dobyć znów z kazamatów Deszczowego Domu złowróżbną czerwoną teczkę a wraz z nią czarny (nie czerwony!) cienkopis. I do roboty, Jarecka!

A do Art Piaskownicy wędruje taki oto zbitek czerwonych kadrów codzienności:

Wzór na serduszkowy motyw TUTAJ, nieco zmodyfikowany, czyli powiększony o jeden rząd słupków.

Smak Domu Rodzinnego

Każdy dom ma swoje niepowtarzalne smaki- niech to banalne zdanie będzie wstępem do pełnego ochów i achów wpisu kulinarnego, albowiem tematem głównym będą pierogi z kaszą gryczaną.

Tradycyjna potrawa z rodzinnych (nadbużańskich) stron Rodziców CałkiemInnych czyli rodziców Jareckiej.
W Domu CałkiemInnych piecze się je na każde święta; pełnią rolę świątecznego pieczywa, którym przegryza się wszelkie sałatki, śledzie, kapusty z grochem, karpie i inne tradycją nakazane specyjały. W rodzinnej wsi CałkiemInnych wypiekało się je w każdym domu i każda gospodyni miała własną odmianę tego przepisu.

Teraz Jarecka i jej siostry przejęły przepis i przyrządzają pierogi w swoich domach. Wzorzec smaku- wspomnienia z dzieciństwa :)

Rada by się Jarecka podzielić z Czytelnikami przepisem, ale... przepisu nie ma! Przekaz ustny z pokolenia na pokolenie. Niemniej potrawa jest prosta, składników niewiele i być może jakiś zwolennik wschodnich prostych smaków i kasz skusi się na pieroga? ;) Poniżej opis wykonania, proporcje składników- NA OKO.

Najsampierw trzeba uprażyć kaszę gryczaną. Jarecka wstawia po prostu blachę z wysypaną kaszą do piekarnika ciepłego po pieczeniu jakiegoś ciasta.
Potem należałoby kaszę "połamać"- nie zmiażdżyć na proch- ot, aby zgnieść ziarenka. Mama CałkiemInna w tym celu wysypywała kaszę na stolnicę, przykrywała ją pergaminem i wałkowała. I Jarecka tak spróbowała! Bez ŻADNEGO efektu! Dlaczego Jareckiej tak się nie udaje? Pewnie łapy ma za słabe... Toteż wspomaga się moździerzem, gdzie mozolnie, po garstce, aby aby stuknie każdą porcyjkę.

Potem trzeba ugotować ziemniaki, a w czasie gdy się gotują można już przysmażyć pokrojoną w kostkę cebulę.
Gdy tylko ziemniaki się ugotują, Jarecka odcedza je i natychmiast wsypuje pokruszoną kaszę, oba składniki ubija tłuczkiem do ziemniaków. Pęknięte ziarna pęcznieją z gorąca. Jarecka soli, pieprzy, dorzuca przysmażoną cebulkę (na ostateczne przyprawienie farszu będzie jeszcze czas gdy ostygnie).
Przygotowywanie farszu jako żywo przypomina przyrządzanie jadła dla świnek i Jareckiej przed oczyma zjawia się świętej pamięci Babcia CałkiemInna nad parującym kotłem ziemniaków i pokrzywy...

Potem farsz owinięty w ręcznik  i kołdrę odpoczywa jakiś czas.
W tym czasie można przygotować podstawowe ciasto drożdżowe.
Z przestudzonego farszu formuje się kule.

Które następnie oblepia się cienką skórką z ciasta drożdżowego.

Gotowe pierogi wędrują na wysmarowaną tłuszczem blachę i po chwili odpoczynku zostają obsmarowane rozkłóconym jajkiem. W takim mundurku wędrują do nagrzanego do 180stC piekarnika.

Gdy skórka zrobi się złocista, można pierogi wyjmować- gorące Jarecka wkłada do michy wyłożonej grubą ścierką/ ręcznikiem i jeszcze czule okrywa; tam sobie spokojnie stygną.

Proszę zwrócić uwagę na grubość skórki!

Ale to jeszcze nie koniec!
Najlepsze dopiero przed nami. Otóż ciepłe, wyjęte z piekarnika pierogi są smaczne ale zimnymi można się udusić! Dlatego przed posiłkiem kroi się je w ćwiartki i smaży na rozgrzanym oleju (w poprzednich pokoleniach był to smalec, słonina ze skwarkami, itp.)

Złote i chrupiące, dla dzieci koniecznie z kleksem śmietany- Jareckiej do szczęścia wystarczy świeżo zmielona sól.
To bardzo syte jedzenie, w sam raz na weekendowe przedwycieczkowe śniadanie :)

Fall of colours. Kolorowa jesień 4

O żołędziach więcej można było przeczytać i zobaczyć więcej TUTAJ.
Cudnie się te kolorowe żołędzie walały po Deszczowym Domu, aż praktyczna Jarecka postanowiła je sporządkować. Dobyła styropianowy wianek (średnica 15 cm) nabyty na bliżej nieokreśloną okazję w ulubionej pasmanterii i okręciła go taśmą wyciętą ze starej dwójkowej sukienki. Końce taśmy przyczepiła krótkimi szpilkami.

Żołędzie ułożyła na stole w pożądanym (nie mylić z porządnym!) szyku i w tymże szyku przyczepiła je do wianka za pomocą zwykłych szpilek. Klej na zdjęciu służył do doklejania żołędziowych czapeczek do szydełkowych żołędzi, ale z doklejeniem gotowych żołędzi Jarecka czeka na nabycie urządzenia do klejenia na gorąco.
Tymczasem udaje, że nie widzi szpilkowych łebków :)

 I Wy przymknijcie na nie oko ;)

I can't sleep

Jarecka zasnęła szybko, w nosie mając rewelacje reporterów Galileo a nawet niewygody związane z własnym ciałem, nie było jeszcze dwudziestej drugiej.

Obudziła się o 2.17, bo Czwórka zapłakała.
-Chodź do nas!- krzyknęła Jarecka jak zwykle w takich sytuacjach; po chwili rozległo się tup tup, Czwórka ułożyła się między rodzicami i  natychmiast zasnęła.

Jarecka- nie.

Przeturlała się na drugi bok i usiłowała ponownie zasnąć.
Nagle z przerażeniem wyczuła językiem rysę na zębie- ukruszy się lada moment! Znowu do dentysty, a z tym już nie pójdzie tak łatwo, posypie się na amen... Mój Boże, to czwórka, będzie widać! Będzie Jarecka szczerbata! A potem trzeba będzie wstawić koronę z prawdziwego zdarzenia, ile to będzie kosztowało? Ile to potrwa?

2.59, 3.00

A jak mi każą rodzić siłami natury? Pięciokilowe dziecko? Będę prosić, grozić, brać na litość, płakać? Co to da? Trójka, taka wielka, urodziła się ciemnofioletowa, personel giął się na nogach w przypływie ulgi. Wezmą na siebie to ryzyko? Niech mi chociaż znieczulenie dadzą...
A jeśli umrze?
I już Jarecka zobaczyła, że trzeba będzie rozkopać grób Dwa i Pół, zedrzeć rosnące na nim byliny i dołożyć tam kolejną małą trumnę. Biedne dzieci, jak one to przeżyją? Tak się cieszą na to dziecko...
Jarecka płacze, boi się tego, co ją czeka, porodu, bólu i NIEZNANEGO.
Próbuje przytulić się do Czwórki, ale ona też śpi jakoś niespokojnie.

3.40

Pod powiekami piecze.
Co tak się tłucze w kuchni?

Jarecki przynosi cappucino- aha, to on ubijał mleko.
6.00. Jeszcze przez kilka drzemek można zostać w łóżku. Jarecka zaciska obolałe powieki, szuka językiem pękniętego zęba, na szczęście na próżno- śniło się, czy co?

Coraz trudniej odpocząć nocą.

Czas herbaty

Czas herbaty- bo jesień i chłód.
Bo wciśnięty w okolice mostka żołądek reaguje zgagą na ukochaną kawę, która ponadto wypłukuje tyle cennych pierwiastków- magnez, wapń i insze, co to się przydadzą jednak Jareckiej i numerowi 5...
Herbatę na Zaogoniu trzeba zaś uzdatnić, bo filtr Brita, jak się okazuje, to mało. Niezakwaszona herbata pokrywa się czymś w rodzaju nieapetycznego kożucha, który w trakcie picia osiada na ściankach kubka i obraca w gruz przyjemność delektowania się tym napojem.

Zazwyczaj wystarczy kilka kropli cytryny by herbata uzyskała krystaliczną przejrzystość.
Cytryna jednak schładza organizm, czego byśmy sobie, nieprawdaż, jesienią nie życzyli, toteż Jarecka produkuje zimowe uzdatniacze do herbaty, które mają ponadto rozgrzać i przeciwdziałać podstępnym katarom, kaszelkom i tym podobnym, co to się lubią jesienią przyplątać.

Sok malinowy- w Deszczowym Domu traktowany z nabożeństwem. Zapasy trzyma się na czarną godzinę, gdyby tak ciężarnej albo karmiącej Jareckiej przyszło do głowy zagorączkować!

Miód- jako słodzik, do przestudzonej herbaty dla dziatwy.

I typowo jesienne uzdatniacze:
Syrop z pigwy, skład: pigwa i cukier (bo Jarecka słodzi nim gorrrącą herbatę, toteż szkoda miodu, którym miałaby ochotę owoc pigwy osłodzić, ale, jak wiadomo, wysoka temperatura zabija to, co w miodzie najlepsze). Widoczny poniżej na zdjęciu syrop z owoców pigwowca (taki niski krzaczek, owoce wyglądają jak małe żółte jabłuszka) to wersja "na już", niepasteryzowana. Kilka zapasteryzowanych słoiczków poszło do spiżarni czekać na swoją kolej.

Syrop z imbiru, skład:  świeży imbir i cukier, oraz miód- Jarecka machnęła ręką na to, co się z nim stanie w zetknięciu z wrzątkiem, bo ostry smak imbiru i specyficzna słodycz miodu po prostu dobrze razem smakują.
Herbata z tym syropem jest SPICY!!!! HOT!!!

Syrop imbirowy jest sporządzany na bieżąco, nie pasteryzowany, nie cedzony.

A cały post, niestety, świadczy też o tym, że w Deszczowym Domu przypomniano sobie, że dzieci czasem chorują. Szczęśliwi Jareccy, prawie już o tym przez ostatnie miesiące zapomnieli!

W ruch poszły też wakacyjne pamiątki; lipa- na kaszel i melisa- na tę Jareckiej zgagę...

Pod filiżanką podkładka by Addicted to crafts (KLIK), jedna z nagród w Wiankowym Wyzwaniu :)

Zdrowia, zdrowia i jeszcze raz zdrowia, Drodzy Czytelnicy!

Jarecka szyje, Czwórka się nudzi

-Dziecko nie może się nudzić- deklamuje niby-tatuś w reklamie IKEA.
-A z rodzicami?- pyta dziecko.
-Z rodzicami  może- z uśmiechem odpowiada tata.

Trochę się Jarecka zgadza, a trochę nie.
Nuda przy rodzicach jest dobra, pod warunkiem!-
-pod warunkiem, że rodzic zajęty jest czymś ciekawym.

Siedziała sobie Jarecka i szyła broszki. O, takie:

Czwórka siedziała na poręczy fotela i się nudziła.
Układała pociągi z guzików, w puszce z cekinami szukała tych w kształcie rombu.
Nagle zakrzyknęła:
-Pantofelek, pantofelek! Jaki śliczny! Mamo, patrz! Pantofelek!!

Taki to był pantofelek znaleziony w filcowych ścinkach :) ten pomarańczowy.

-Wytnij mi drugi- poprosiła Czwórka.
Jarecka wycięła, niebieski. Zabawa pantofelkami trwała dłuuugo.

W związku z czym wystarczyło Jareckiej czasu na broszkę dla siebie :)

 P.S. A już  wkrótce Wszechwiedzący Narrator zabierze Czytelników do królestwa nudy Jaśnie Panicza. Ten to się dopiero nudzi!

Ptasia choroba, ciąg dalszy

Zaczęło się od pingwinka Piccolo KLIK.
Jarecka zapragnęła zrobić takiego w przebraniu gila, z czerwonym brzuchem. Zapragnęła i... nic.
Do czasu, gdy dosięgła ją niewyjaśniona ptasia obsesja.
Dogrzebała się więc Jarecka do instrukcji sporządzonej przez Justynę i  poległa.
Albowiem okazało się, że połączenie dwóch kolorów tak, by nie powstał skos przekracza umiejętności Jareckiej!
Ale skoro już się zabrała za gila, nie poddała się i zrobiła rzecz po swojemu.

Oto on:

We wnętrzu (oprócz miękkiego wypełnienia) skrywa pojemniczek z jajka niespodzianki, w którym zamknięto kilka koralików, dzięki czemu gil- chciałoby się rzec grzechocze, ale raczej- stuka. Pomiędzy dwoma warstwami skrzydeł ma kawałki rękawa do pieczenia, a więc skrzydła szeleszczą.

Dla towarzystwa natychmiast powstała wesoła sikorka!

 W skrzydłach nic jej nie szeleści, za to w brzuchu- owszem.

I sójka.

Ponieważ sójki zostały obdarzone przez Stwórcę barwą dość delikatną  (jeśli nie liczyć tych fantastycznych modrych piór na skrzydłach), w ramach zadośćuczynienia ta została obszyta cekinami. Bystry Czytelnik wie co jest grane? Grzechoczą, szeleszczą, drażnią wzrok- tak, to zabawki dla najmłodszych! W brzuchu ma taki sam pojemniczek jak gil, wypełniony jednak odrobiną kaszy pęczak, więc grzechocze przecudnie.

Wszystkie te ptaszki po równo zostały zaopatrzone w karabińczyki...

...bo uwielbiają kręcić się na karuzelach nad łóżeczkami niemowląt, dyndać na wózkach i fotelikach samochodowych!

 

Takie ptaszki w Deszczowym Domu lubią.

Inne, proszę ja Was, bezwzględnie paczkuje się i odsyła na bezpieczną odległość.

Te wściekłe.

Dla równowagi, czyli o odpornych na Eksperymentalne Sygnały Dobra

Nie za dobrze poczuła się Jarecka po ostatnim poście. Jak staruszka, co starczym wibrato narzeka "ach, ta dzisiejsza młodzie-e-eż!..."
No nie, nie, tak być nie może. Dziś zatem z pozycji płochej młodości o starszych ;)

Był taki czas w życiu Jareckiej, gdy dużo czasu spędzała w samochodzie. Bez względu na pogodę, godziny szczytu i własne chęci, dzień w dzień przemierzała metropolitalne arterie. Początkowo skupiała się na sytuacji na drodze, potem czas spędzony za kółkiem wykorzystywała na płakanie, bezsilne wycie i walenie pięścią w te części kierownicy, które nie trąbią (idź precz, Dygresjo, dziś nie o tym!).
A oswoiwszy się już i ze specyfiką ruchu drogowego w dużym mieście i z własną sytuacją rodzinną, zaczęła się rozglądać. Stojąc tedy w korkach patrzyła w lewo, w prawo i widziała innych kierowców, zazwyczaj smutnych, zirytowanych i zmęczonych.
Pamiętacie Eksperymentalny Sygnał Dobra (ESD)? (M.Musierowicz, Kwiat kalafiora). Siedemnastoletnia Gaba Borejko i jej koledzy i koleżanki z klasy podjęli taką oto inicjatywę: uśmiechali się do przypadkowo napotkanych ludzi celem rozpowszechniania tegoż uśmiechu, a co za tym idzie- międzyludzkiej życzliwości i pozytywnej energii, jak to się dziś określa.
Otóż Jarecka stojąca w korku/ na światłach zaczęła uśmiechać się do innych kierowców (płci obojga- żeby była jasność!).

Wnioski? Nawet jeśli w odpowiedzi nie szczerzono się do Jareckiej bananowo, kierowca obdarzony uśmiechem przybierał pogodny wyraz twarzy i widać było, że coś się zmieniło na lepsze. Sygnał poszedł w świat! Wkrótce jednak dało się wyodrębnić pewną grupę kierowców, którzy na jej ESD odpowiadali grymasem niechęci. W tej grupie reakcja ta była na tyle nagminnna, że Jarecka w końcu przestała się uśmiechać do... panów około sześćdziesiątki.
Znajomi mówili Jareckiej, żeby się Jarecka nie dziwiła, skoro jeździ samochodem dużym, a to może wywoływać u niektórych mężczyzn kompleksy! (Coś musi być na rzeczy, bo ci z wypasionych aut uśmiechali się promiennie!)

Jarecka nie dziwiła się z innego powodu- ponieważ już wcześniej zauważyła specyficzną postawę u panów z pokolenia Wałęsy, i akurat teraz znów ją ta rzeczywistość dotyka. Rzecz jawi się Jareckiej tak:
Pan około sześćdziesiątki przechodzi na emeryturę i jest rozdrażniony, bo nie może sobie znaleźć miejsca w nowej konfiguracji. Do tego stopnia czuje dyskomfort, że czuje się niezdrów i udaje się do lekarza; lekarz wysyła go na badania. Pan na badania idzie, staje w kolejce przed przychodnią skoro świt i gdy już zajmie miejsce w poczekalni, przychodzi taka Jarecka na przykład. Jeśli ktoś ma zaprotestować przeciwko temu, żeby ciężarna skorzystała ze swojego prawa do bycia obsłużoną poza kolejnością- to zawsze będzie to facet koło sześćdziesiątki!

Proszę zjawisko to Jareckiej wytłumaczyć.
Czy to sprawa warunków, w jakich owi panowie się wychowywali, czy też może wieku, i czy ma się Jarecka w związku z tym spodziewać, że za dwadzieścia parę lat będzie Jareckiego puszczać przodem w drzwiach i nosić za nim torby (co akurat łatwo sobie może wyobrazić zważywszy na Jareckiego kręgosłup)?


Miłego długiego weekendu kochani!
Deszczowy Dom powróci już wkrótce z ptakami! (jakżeby inaczej...)

W romantycznej pozie Jarecka dziwi się światu

Uczucia po światowych opadały drogach...
Gorzkie pocałowania kobiety- kupiłem...
Wiara dziecinna padła na papieskich progach...

Dziwne, tylko te słowa Kordiana* kołatały się w opustoszałej nagle głowie Jareckiej-CałkiemInnej, gdy opuszczała mury swojej podstawówki. Korzystając z wolnego dnia przyszła odwiedzić swojego nauczyciela plastyki, człowieka, który ponosi winę za drogę, którą Jarecka obrała.

Pan Sweterek zaczął pracę w szkole zaraz po studiach. Wtargnął ze swoimi długimi włosami, przykrótkimi portkami, gitarą i głową pełną pomysłów, i zaraz na pierwszej lekcji stało się dla wszystkich jasne, że będzie INACZEJ. Że nie będzie już więcej na plastyce "wspomnień z wakacji" i portretów kolegów z ławki. Rzeczywiście! Z panem Sweterkiem malowano swoje dusze, statki na niebie, godzinę siedemnastą i jeszcze dziesiątki rzeczy, które nie przyszły do głowy nauczycielkom nauczania początkowego i innym chemiczkom uczącym dotychczas plastyki w klasie CałkiemInnej. Ruszyło kółko plastyczne z prawdziwego zdarzenia, rokrocznie odbywały się szkolne wystawy z wielką pompą, wernisażem, napojami i ciastem- Pan Sweterek wiódł prym a Jarecka-CałkiemInna w roli cudownego dziecka utwierdzała się w przekonaniu, że jej przeznaczeniem jest zostać Wielką Artystką!
Zapuściła włosy. Zaczęła nosić długie suknie i rozciągnięte swetry, szale i chusty dziergane własnoręcznie. Drewniane korale i sznurkowe torby.
Mama CałkiemInna zakupiła jej pierwsze farby olejne. Tata CałkiemInny sporządził sztalugę.

Do Liceum Plastycznego Jarecka-CałkiemInna dostała się z drugą lokatą. W nagrodę sama mogła wybrać profil klasy, w jakiej chciała się uczyć.
Zamieszkała w internacie. Codziennie wydeptywała kilometry ulicami między secesyjnymi kamienicami do szkoły i z powrotem, i pomimo tęsknoty za domem rodzinnym z każdym dniem nauki upewniała się w słuszności swojego wyboru.
Była dumna, że podążała za swoimi marzeniami.

Tąże dumą przepełniona wkroczyła tamtego dnia do rzeki, do której się nie wchodzi dwa razy, do pracowni pana Sweterka. W długiej sukni, patchworkowej dżinsowej kurtce uszytej przez Mamę CałkeimInną, owinięta kwiecistym szalem po kolana z zapałem opowiadała o swojej szkole.
Pan Sweterek słuchał w roztargnieniu, z nieznanym Jareckiej marsem na czole.
-No dobrze- powiedział na koniec egzaltowanego wywodu swojej byłej uczennicy- a co planujesz robić dalej?
Jarecką zatkało. No jakże? Tworzyć! TWORZYĆ! TWO-ŻYĆ!!!
-Bo wiesz już chyba, że jakoś trzeba zarabiać?- zapytał Sweterek- że z samej sztuki nie wyżyjesz?

Z czego CałkiemInna będzie żyła, to się jeszcze jako siedemnastolatka nie zastanawiała.
Dobrze, że do pracowni weszła pani Sweterek.
Pamiętasz Anię- moja uczennica- aha, jak miło, to ja już pójdę, o, dzwonek, pędzę na lekcję, do widzenia, powodzenia.

Uczucia po światowych opadały drogach...


No i cóż w tym dziwnego. Doświadczenie kontra młodzieńczy zapał. Trzeźwa kalkulacja dorosłego kontra naiwny idealizm. Tak było i tak będzie- odwieczny porządek świata.

A jednak! Jakiś czas temu Jarecka z przerażeniem spostrzegła, że wszystko się zmieniło a ona dalej tkwi w tej opozycji- jej doświadczenie kontra młodzieńcza kalkulacja. Jej naiwny idealizm kontra przezorność żółtodziobów.


Na przykład, była Jarecka nieco zdziwiona planami na przyszłość Trąbki, młodszej siostry Jareckiego. Zgoda, Trąbka zawsze była nad wiek ogarnięta- wszak nazywa się Jarecka! Prawdziwa z niej Jarecka, nie taki farbowany lis jak ta nasza, CałkiemInna z domu. Naonczas w pierwszej fazie zakochania Trąbka dowodziła, że najpierw skończy studia, a potem ślub. Jakie studia?- muzyka nie, bo co to za zawód- muzyk. Co potem robić, jak zarobić? Jakiś sensowny zawód musi być. Jarecka dziwiła się, bo ona swego czasu gotowa była machnąć ręką na studia i iść za mąż, za Jareckiego, natychmiast! Szczęśliwie w praniu wyszło inaczej, ale rozsądek w młodzieńczych czasach był Jareckiej obcy, co- jak sądziła- jest rzeczą normalną, odwieczną przypadłością młodych. To mija, ale jest konieczne dla prawidłowego rozwoju jak raczkowanie dla niemowlęcia- tak się Jareckiej zdawało...
Czyżby młodzi skutecznie wyleczyli się z tej przypadłości?...

Być może Jarecka będzie z tego zadowolona, gdy to jej dzieci będą dorastać, planować swoją przyszłość i się zakochiwać.
-Syn lubi się uczyć?- pyta doktor Ahmed wpatrzony w monitor, na którym prawidłowo bije serce nr 5.
-Bardzo- odpowiada Jarecka zgodnie z prawdą.
-To niech się uczy na lekarza- zachęca Ahmed- to jest bardzo dobry zawód. Zawsze dobrze płatny.
Hm. Syn Doktora Ahmeda, chwilowy gwiazdor, rzucił studia i pracę podążając za swoim marzeniem. Śpiewa (pięknie!). Ani mu w głowie być lekarzem, jak jego ojciec, choć to taki dobry zawód.
No, ale- bliższy ten młody Ahmed wiekiem Jareckiej niż Trąbce- to samo romantyczne pokolenie.

Co innego jednak Jarecką boli.
Któregoś dnia, ładnych parę miesięcy- a może już rok?- temu, Koleżanka-Z-Pracy, mocno skonfudowana zwróciła się do Jareckiej:
-Wiesz, głupio mi cię prosić, ale ta moja (znajoma) tak nalegała, że muszę jej jakoś pomóc. Jej przyjaciołom zachorowało dziecko, na białaczkę. Rodzice nie mogą być dawcami, trzeba szukać gdzie indziej. Dała mi całe mnóstwo kopert z tymi szpatułkami, wiesz... Trzeba by wypełnić taką ankietę, zarejestrować się jako dawca, zebrać ten materiał do zbadania... Nic nie musisz, weź, poczytaj, bo ona mi już żyć nie da...
Jarecka wzięła dziesięć kopert z broszurami informacyjnymi i zestawami do pobierania wymazów. Zostawiła w domu dwie, resztę rozniosła po sąsiadach.
Potem siedziała przy stole i gapiła się w okno.
To wielka odpowiedzialność. Może się zdarzyć, że ktoś zadzwoni i powie: to już, ktoś czeka na twój szpik. To na pewno będzie nie w porę. I trzeba się będzie położyć w szpitalu, narażać się na nieprzyjemności w postaci objawów grypy. A kto będzie zawoził moje dzieci do szkoły? Ile to będzie trwało?
Minęła dłuuuga chwila, zanim Jareckiej przyszło do głowy: mój Boże, ktoś mógłby uniknąć śmierci dzięki temu, że teraz przetrę szpatułką policzek od środka. Ktoś, kogo bliscy będą odchodzić od zmysłów.
Jarecka zakleiła kopertę.

Późnym wieczorem pod Deszczowy Dom zajechała po te koperty kobieta, bardzo podekscytowana. Sprawiała wrażenie kogoś, kto już bardzo długo funkcjonuje na najwyższych obrotach krążąc wokół jednego.
-Ja nawet robotnikom na budowie rozdawałam te koperty!- wykrzykiwała rozpływając się w podziękowaniach- i potem sama wypełniałam te ich ankiety, bo przecież oni byli zajęci. Cały dzień dzisiaj jeździłam za tym!( i nie pierwszy dzień, i nie ostatni...)- i znowu dziękuję, dziękuję, bardzo, bardzo dziękuję.
A Jareckiej było przykro, bo tylko w dwóch kopertach na dziesięć znalazły się wymazy.
I nie dziwiła się Jarecka sąsiadce Danucie; przecież sama miała opory, że ktoś zadzwoni nie w porę, wtedy, gdy się będzie zajętym swoimi ważnymi sprawami, swoimi bliskimi- a Danuta jest strachliwa i ma chorowite dziecko.
Nawet się nie dziwiła Czesiuniowej- katechetce, organistce i rokrocznej pątniczce na Jasną Górę.
Ale bezbrzeżnie dziwiła się swoim młodym, pełnoletnim sąsiadom, że nikt spośród nich nie zdobył się na ten oczywisty- jak sądziła Jarecka- dla młodości gest; że JUŻ w tych ludziach nie było bezinteresownej chęci zmieniania świata na lepsze.


Jednak niech ten Jaśnie Panicz zostanie lekarzem- myślała Jarecka wracając od doktora Ahmeda.
Najlepiej geriatrą.
Ktoś się musi zająć na starość tą lekkomyślną kobietą, co młodość zmarnotrawiła na bezowocnym sterczeniu przy sztalugach i kręceniu prasą drukarską, a potem beztrosko zajęła się rodzeniem dzieci.






*  Cytat z Kordiana Juliusza Słowackiego, oczywiście- tego, co zachwyca, chociaż nie zachwyca.
Znającym szczegóły polonistycznej edukacji Jareckiej na poziomie liceum nie wyda się niczym dziwnym fakt, iż do dziś zdarza jej się myśleć cytatami z klasyki polskiej literatury. Jako prymus i pupilek wychowawczyni-polonistki na każdej lekcji była bezlitośnie maglowana z całości przerobionego materiału.
Ot, przenośna pamięć, w dodatku gadająca.

Kolorowa jesień 3. Żołędzie i talerze

Szydełkowe żołędzie w Deszczowym Domu gościły już zeszłej jesieni.
Podpatrzone u Piegowatej (tutorial żołędziowy- KLIK) ujęły Jarecką swoją prostotą i pozytywną energią.
Tego roku rozmnożyły się niemożebnie i rozpanoszyły wszędzie!

O, jak się rozpanoszyły! Nawet kamienie z lampionu wygryzły!

A poniższe zabawy przy użyciu specjalnie na tę okazję umalowanego talerza zainspirowane wyzwaniem w Art Piaskownicy KLIK , do którego niniejszy post zostaje zgłoszony.

No a jak już się tak Jarecka pobawiła żołędziami i kolorami, zerknęła do Art-piaskownicy i zobaczyła- że!- to nie do końca TE kolory!
Więc się poprawiła i pomalowała kolejny talerz (jakie to szczęście, że czego jak czego, ale talerzy w Deszczowym Domu jest pod dostatkiem!)
Żeby już było tak, jak sobie życzy Marysza :)