Co się Jareckiej udało

Różne się rzeczy Jareckiej udały, a te, co się nie udały, jeszcze się udadzą, albo nie warto próbować.

Dziś Jarecka nalała zupy szczawiowej w talerze i zasiadła z Jareckim przy stole.
Jarecki sięgnął po łyżki.
-Zostaw to- wycedziła przez zęby Jarecka- sprawdzimy, co ONI zrobią.
-Obiad!- zakrzyknął Jarecki.
Czwórka siedziała już przy stole i pałaszowała zupę, bo jako najmłodsza z czworga dzieci wie już, że lepiej być pierwszym u korytka.
Trójka już wcześniej odmówiła konsumpcji zupy, co nie jest rosołem ani pomidorową.
Ale otóż w kuchni zjawia się Dwójka i rodzice zastygają w oczekiwaniu.
Jarecka miała nadzieję na łyżkę, bo Dwójka ma złote serce i jak nie ona to kto tę szklankę wody na starość poda?
Dwójka tymczasem nieświadoma tego, iż jest obserwowana, zasiadła przy stole i rozejrzała się za łyżką a nie znalazłszy wstała i skierowała się ku szufladzie. Jareccy wymienili spojrzenia i zamarli- weźmie tylko dla siebie, czy pomyśli o reszcie?
W szufladzie zachrobotało.
I wyłoniła się z niej dłoń pełna łyżek.
Radość Jareckich była wielka zaś Dwójka z zaskoczeniem przyjmowała uściski i aplauz. Szczególnie zdziwiło ją, że natychmiast kazano jej sztućce na powrót schować, siadać do stołu i czekać.

Ale sza! Oto idzie Jaśnie Panicz!

Jaśnie Panicz wszedł do kuchni pewnym krokiem, zbliżył się do stołu i oczywiście zauważył, że nie będzie miał czym jeść. Jarecka- wstyd przyznać- nie spodziewała się po nim wiele. Tymczasem Jaśnie Panicz wstał, otworzył wiadomą szufladę i odwrócił się... by przeliczyć stołowników.
Jareccy wstrzymali oddech-
-a potem nastąpił kolejny aplauz i wreszcie można było zabrać się za jedzenie.

Jareckiej urosło serce- oto tryumfuje kultura nad naturą i rodzicielski trud nad oporną materią!

...

Tymczasem w Deszczowym Ogrodzie to natura święci tryumfy, ale i sama Jarecka- znowu!- też, albowiem- trututu!-coś jej urosło! Po latach klęsk wreszcie przyszło jej do głowy, że można posadzić warzywo w donicy zamiast wprost w ziemi, która to ziemia na Zaogoniu marna, oj, marna. Mazowiecki piach!
I oto, nasiona od niechcenia sypnięte w donicę po zeszłorocznych aksamitkach ukazały się jako sałaty!
Na razie właściwie sałatki, ale Jarecka wita je jak gałązkę oliwną, jak ląd na horyzoncie, jak oazę na pustyni!

I już, już jeden chętny, amator, choroba jasna, na sałatę, czuwa u stóp donicy!