"Będąc młodą przedszkolanką..." cz.4

CIEKAWE ZAJĘCIA

Oprócz charakterystycznego sposobu dialogowania, równie specyficzny był Derekcji sposób wydawania poleceń.
Polecenia padały w biegu i ciągnęły się jakiś metr za osobą, bo Derektorka osiągała w marszu prędkość ponaddźwiękową. Jeden z ukochanych przez nauczycielki rozkazów brzmiał: "jutro przyjdzie nowe dziecko. PRZYGOTUJCIE JAKIEŚ CIEKAWE ZAJĘCIA."
Ala i Jarecka odymały się na stronie jak egzotyczne ropuchy: jak to! przecież ZAWSZE robimy ciekawe zajęcia! Zresztą, z ich obserwacji wynikało jasno, że nowe dzieci najlepiej czują się, gdy dać im swobodę i prawo wyboru zajęcia. Najlepiej było puścić małego aspiranta w nie znane mu zabawki i baczyć tylko, by stali bywalcy nie zanadto mu dokuczali.

Aklimatyzacji często towarzyszył rodzic, na wybranych przez siebie warunkach. Ten epizod - "w przedszkolu z rodzicem" - nie miał zazwyczaj większego znaczenia dla dziecka; te odważniejsze gładko wchodziły w przedszkolną rutynę, te bardziej zamknięte w sobie i tak wypłakiwały oczy, gdy okres adaptacji musiał dobiec końca - zaś dla rodzica! - rodzicom ten czas był bardzo potrzebny.
Chyba nie trzeba tłumaczyć, dlaczego obecność rodzicieli nie sprawiała przyjemności nauczycielkom?
Wraz z osobą postronną wkradał się do przedszkola element dezorganizacji. Dziecko-kandydat nie uznawało jurysdykcji pań, to jasne. Za jego przykładem instynktownie podążała reszta grupy. Niezręcznie było dyscyplinować dziecko przy mamie, niezręcznie było nie zwracać nań uwagi. Nadto młodzi rodzice często wyobrażają sobie dzień w przedszkolu jako niekończące się pasmo zabawy i twórczej aktywności, taki dzień w sali zabaw! Panie, wedle tej wizji, powinny jak dzień długi tańczyć, śpiewać, grać na instrumentach, skakać, robić salta i tarzać się z dziećmi po podłodze. To wszystko, rzeczywiście, po trochu ma miejsce, ale zasadniczo większość czasu upływa na banalnych, codziennych czynnościach - jedzenie, mycie rąk, sprzątanie, ubieranie się na spacer, rozbieranie po, spanie, siusianie, kupa, samodzielna zabawa.

Samodzielna zabawa szczególnie bywa solą w oku dla rodziców. Nie potrafią oni pojąć, jak ważna to aktywność dla dzieci, jak wiele dziecko się uczy w trakcie tego, co z perspektywy rodzica, który na jeden dzień wdepnął w przedszkolną rzeczywistość, widzi się nudą lub chaosem. Szczególnie zaś drażni rodziców widok pani nie wtrącającej się w potyczki o zabawki. Wygląda taka pani, jakby wszystko miała w nosie! A przecież kwadrans takiego nicnierobienia, biernego gapienia się, powie jej o dziecku więcej niż godzina makareny! Ku zaskoczeniu nauczycielek okazało się zresztą, że rodzice nie zawsze mają ochotę słuchać tego, co ma do powiedzenia osoba, która spędziła z ich dzieckiem pół dnia - "moje dziecko nie chce samo jeść? Chce, by go karmić? Niemożliwe! Przewraca się na prostej drodze? Co też pani mówi! Mój Michałek boi się nocnika? Czy w domu też się boi? Nooo...nie wiem... Ja w soboty też pracuję... nie wiem..."
Referaty na temat "jak nam minął dzień", które Jarecka czuła się winna rodzicom odbierającym dziecko z placówki, często traktowane były jako krytyka dziecka, jakaś złośliwość. Rodzice dziwnie wzbraniali się przed opowiadaniem "jak to jest/jak to robicie w domu". A przecież panie chciały mieć jakiś spójny obraz powierzonej im osoby, nie narzucać niemożliwego ale i wymagać tego, co osiągalne. Jeśli jednak udało się osiągnąć porozumienie z rodzicem, sukcesy wychowawcze stawały się chlebem powszednim. Naprawdę!

Derekcja była szczególnie lubiana przez żądnych sukcesów rodziców, albowiem już od pierwszych godzin w przedszkolu, ich dziecko stawiało same tylko milowe kroki dla ludzkości. Bawiło się bosko, jadło cudownie, nic a nic nie płakało, nauczyło się piosenki (jeszcze nie umie mówić? Ale śpiewać potrafi!) i wykonało tę oto wycinanko-wyrzynanko-wystrzygankę. SAMODZIELNIE!
- Nie mów im, że cały dzień płakał - cedziła Derektor przez zęby zmierzając ku drzwiom, w które pukał rodzic.
- Ależ Derekcjo - protestowała Jarecka - gdyby chodziło o moje dziecko, chciałabym wiedzieć! Wszystko, nawet najgorsze rzeczy. Przecież to normalne, że płacze; mały jest, tęskni...
Derektor nie słuchała, bo już kłaniała się w pas, rozpływała w uśmiechu i donosiła o sukcesach.

Inna sprawa, że na płaczące dzieci, Derektorka miała swój niezawodny sposób - noszenie na rękach.
Rezolutne Chochliki błyskawicznie pojęły reguły gry i kategorycznie żądały noszenia.
- Ależ Derekcjo - prosiła Ala - nie noś tak ciągle! Co innego siedzenie na kolanach, co innego prowadzanie za rękę, ale mój kręgosłup nie wytrzyma tego noszenia! A poza tym - Ala próbowała rzecz rozegrać chytrze - to niesprawiedliwe, że buczące nosisz, a grzecznych nie.

Na "ciekawe zajęcia", o które wnosiła Derektorka oczekując nowego narybku, składały się najwidoczniej także różne usługi towarzyszące.
- Zrób tej mamie herbaty albo kawy, jak jutro przyjdzie... Będzie o ósmej.
- Nie zrobię jej herbaty albo kawy, bo do dziesiątej będę z dziećmi sama. Będę się zajmować dzieckiem, nie mamą.
- Ale niechże jej będzie miło!
- Najmilej jej będzie, jak zajmę się tym nowym dzieckiem... to chłopiec, dziewczynka? Ile ma lat?
- Nie wiem. Nie zapytałam.


Przez okrągły rok trwała w przedszkolu czyjaś aklimatyzacja, a każdy nowy nabytek był młodszy od poprzednika...
Ale w tak zwanym międzyczasie, trafiał się, cenny jak perła, ZWYKŁY DZIEŃ.


C.D.N.