"Będąc młodą przedszkolanką..."cz.5

Rodzice, którzy pierwszy raz przekraczali próg Chochlika mówili najpierw:
- O, tu kiedyś była restauracja! Kogoś tu zabili... jakieś mafijne porachunki...
A zaraz potem, na widok Czwórki:
- O, macie tu nawet takie DZIDZIE!
Jarecka wyjaśniała, że ta DZIDZIA ma dwa lata, a to, zdaje się, kilka miesięcy więcej niż Państwa dzieńdobryjajestempanianiajakmasznaimię?
Temat denata pomijała milczeniem, choć wracał on do niej w ciemne zimowe wieczory, gdy przyszło gasić światła i zakluczać puste przedszkole.

W dzień-jak-co-dzień na dwoje babka wróżyła:
Gdy w porze drugiego śniadania Jarecka wkraczała do Chochlika, albo zastawała drzwi od sali zabaw zamknięte, albo rozwarte na oścież. Nauczycielka z pierwszej zmiany albo siedziała z dziećmi w sali, albo biegała po całym przedszkolu z którymś z wychowanków na biodrze. Dzieci albo bawiły się w sali zabawkami albo galopowały od szatni aż po gabinet Derekcji na autach, koniach, piłkach i twarzach.
W zależności od tego, czy poranek należał do Alicji czy do pani Derektor.
Czasem w sali zabaw zasiadali na tronach nocnikanci.
- Na litość boską, Derekcjo! - Jarecka łapała się za głowę - jakbym ja była rodzicem, co szuka dla swojego dziecka przedszkola i jakbym tu weszła i zobaczyła, że w jednej sali pospołu zabawki i nocniki, to uciekałabym stąd jak najdalej!
Derektorka robiła "phi" ale brała gołodupców pod pachy, Jarecka wynosiła nocniki i reszta posiedzenia odbywała się w łazience.
Niemniej dla wszystkich było oczywiste, że identyczna scena będzie miała miejsce jeszcze wiele razy.


W temacie posiłków nauczyła się Jarecka najwięcej.
Na przykład, że odeszło do lamusa nie tylko picie z kubków, ale także jedzenie przy stole, oraz - gryzienie. Nową świecką tradycją jest natomiast uporczywe karmienie niegłodnych i dreptanie za dziećmi z łyżką wszędzie tam, gdzie dziecku akurat zmarzy się przebywać, nawet jeśli będzie to kryjówka pod biurkiem w gabinecie pani Derektor.
- Krzyś kiepsko zjadł obiad - wyznała raz szczerze Jarecka pewnemu ojcu (ech, pod tym względem Jarecka nie dała się zreformować. Derekcja prosiła: nie opowiadaj im takich rzeczy, a ona nielojalnie opowiadała).
Ojciec rzucił lodowate spojrzenie i wysyczał:
- trzeba było mu pomóccc...
Gdyby Jarecka nie zlodowaciała pod tym wzrokiem, chętnie wytłumaczyłaby temu panu, że i owszem, trzyletniemu, zdrowemu na ciele i umyśle Krzysiowi pomagała, zachęcała, bawiła się w zabawę autorstwa Ali; że niby każda łyżka zupy jest porcją lodów o wybranym przez dziecko smaku, że proponowała "może najpierw ziemniaki? nie? marchewkę? nie? wypijesz samą zupę? nie?", oferowała nagrodę w postaci dyżurnego przedszkolnego wafelka, sugerowała sprawdzenie, czy aby na dnie miseczki nie ma ukrytego skarbu piratów - bezskutecznie. Pozostało jeszcze przywiązać Krzysia do krzesła i wlać mu obiad w gardło zatkawszy nos; na to, nie wiedzieć czemu, nie zdecydowała się.
Tata się dąsał.

Na wysoką "skarmialność" Derekcja miała swoje sposoby.
Drugie śniadania i podwieczorki dostarczane były przez rodziców i trzeba przyznać - starali się.
Jeśli posiłek fasowały Ala i Jarecka, dzieci najpierw dostawały kanapki, jajka na twardo, parówki i warzywa, potem jogurty i ewentualnie owoce (zupełnie nie dotyczyło to dwuipółletniej Beatki, która codziennie była uposażana w pączki lub herbatniki), jeśli zaś prym mogła wieść Derektorka, każde dziecko dostawało pod nos całe pudełko własnych i frykasów i hulaj dusza!
Zgadnijmy, od czego zacznie dwulatek, któremu w żłobie dano kanapkę z pasztetem, jogurt truskawkowy i batonik kinder bueno?
Nieważne od czego zacznie, ważne na czym skończy - powie ktoś roztropny.
Zaiste!
Lecz kończył też na batoniku.

A co z piciem? Z piciem było tak: do śniadania serwowało się herbatkę z granulek, do obiadu kompot. Przez cały dzień dostępna była woda.
Cmok, cmok - kręcili głową rodzice na tę wodę i przynosili soki.
- Może pan podpisze tę butelkę - prosiła Ala, gdy kolejny tata przyholował dziecko z Kubusiem w ręku.
- To ja... - każdy tata jest zaradny, nieprawdaż - ...zerwę etykietę, będzie wiadomo, że to mojego syna.
Gdy po południu Jarecka zmieniała koleżankę na posterunku, na blacie stał Kubuś z etykietą, Kubuś bez etykiety, Kubuś z połową etykiety i dwa Kubusie z naderwanymi etykietami - jedna z dołu, druga od góry.
Nawet Enigma była bezradna - w przeciwieństwie do dzieci! One, jak jeden mąż, jako własną wskazywały tę samą butelkę - tę, w której soku było najwięcej!

...

A w ogóle to Jarecka nadto się emocjonuje. Aj waj, wielkie mi halo! O co tyle krzyku?

No właśnie, Drodzy Rodzice, czego oczekujecie od przedszkoli, żłobków i klubików? Można by przecież napchać po kokardę słodyczami a kanapki zjeść samemu w przerwie na kawę (w czym???). Radzi by byli rodzice widząc dno w dwojakach, rade dzieci, nauczycielka syta.

Czego WY chcecie dla swoich dzieci od przedszkola?