O tym, jak Jarecka przejrzała na oczy

Powinna się już Jarecka przyzwyczaić, że dni następują po sobie na zasadzie kontrastu.
I tak, po ciężkim poniedziałku mamy relaksowy wtorek a po jałowej środzie radosny czwartek.
Jeśli jeden dzień potraktuje cię kalafonią i płomieniem, brutalnie wyżłobi w tobie bruzdy rylcem lub chwiejakiem, i obleje cię żrącym kwasem, wiedz, Jarecka, że kolejny dzień wypełni te rany kolorem, obłoży szlachetnym papierem i utrwali ten cud w cenną odbitkę (docisk prasy drukarskiej konieczny do sporządzenia tejże pomińmy, jako zupełnie nie pasujący, ba! - torpedujący tę jakże zgrabnie wydumaną metaforę).

Po jałowej środzie nastał więc czwartek.
Właściwie trzeba by się cofnąć kilka dni wstecz, do poranka, w którym Jarecka usłyszała ciche pukanie do drzwi. Listonosz puka głośno, sąsiadki wcale - kto zatem?
To był Czesiunio, facecik cichy i pokornego serca, idealny negatyw swojej przebojowej żony.
- No cześć - mruczał ku podłodze Czesiunio - zmierzę okna, dobrze? Bo zanim w wakacje będzie ten remont elewacji, wiesz, to tutaj byśmy zmienili okna... tu i tu... - zarzucił ręką od wschodu do zachodu a Jarecką niby światło niebiańskie oblało i rozległ się chór anielski i posypał się złoty deszcz.
Okna, zaraz po sufitach, były od zarania największą bolączką Jareckiej w Deszczowym Domu. Że nieszczelne - trudno, może dzięki temu to zacienione lokum nie porosło grzybami. Ale podwójne! Do rozkręcania! Szyby zmętniałe, popękane i wyciaprane farbą przez jakiegoś malyrza, co mu się nie chciało przed pomalowaniem zabezpieczyć szyb taśmą, nie mówiąc już o zmyciu farby post factum.

Po zapowiedzi Czesiunia, jeszcze tego samego dnia, okna mierzył fachowiec z firmy okniarskiej.
Zaprawdę, był to prawdziwy profesjonalista! Nic a nic go nie zdziwiło, że w każdej izbie, do jakiej wszedł, były dzieci. Nawet mu powieka nie drgnęła, gdy na balkonie omal nie potknął się o leżak ze śpiącym niemowlęciem. Tylko okna go interesowały, tylko okna.

I oto nastał ten dzień, zwiastowany przez archanioła Czesiunia.
Przyjechało dwóch takich i w trakcie przedpołudniowej drzemki Piątka (tym samym okienna rewolucja umknęła całkowicie piątkowej percepcji) wymienili trzy okna.
Podczas gdy panowie majstrowali w kuchni, Jarecka zaszyła się z córkami w dziewczynkowym pokoju, żeby fachowcom na ręce nie patrzeć, wszelako zastanowiło ją to co przypadkiem usłyszała:
- Z czym ci się to kojarzy? - zapytał młodszy okienny starszego okiennego i obaj radośnie zarechotali.
Jarecka zachodziła w głowę - co takiego w kuchni wywołało tak zabawne skojarzenia? Co tam znaleźli śmiesznego? Że patelnie wiszą w spiżarni na hakach? Że talerzyk z Mamusią Muminka? Butelki po piwie? Karton kaszy gryczanej? (że się niby kojarzy z magazynem Caritasu?)

Po wyjściu panów okniarzy Jarecka natychmiast pognała do kuchni i zeskanowała wnętrze promieniami rentgena.

No i padło na Bogu ducha winnego Monsieur Hans alias Herr Jean (bo to Alzatczyk).

Taki piękny, wesoły i niewinny, wygrany u KATARZYNY.
No z czymże mógł się jednemu z drugim skojarzyć?

...

Przez okno w kuchni Jarecka zobaczyła pana Gołąbka; trzepał jakiś chodniczek. Okazało się, że wdzianko pana Gołąbka nie jest stalowe lecz błękitne! Doprawdy, nowe widoki otwierają się przed Jarecką!
Teraz więc będzie sobie oglądać świat z okien od nowa a dla relaksu od czasu do czasu przetrze je ściereczką Tupperware, co to żadnych detergentów nie wymaga i smug nie zostawia.
Cudnie :)