Z gulą w gardle

To, co lubię w blogosferze, to pewna czasowa obsuwa w stosunku do rzeczywistości.
Nie ma gorrrących fejsbukowych postów, które przeterminowują się po kwadransie.
Rzeczy zdążą dojrzeć, obrosnąć w puentę i oddalić się na dystans, z którego można oglądać je bezpiecznie; oglądać, opisywać. Widać paralele i paradoksy a nawet szczegóły wcześniej zupełnie niedostrzeżone.


W Deszczowym Domu mamy na przykład Dzień Matki.
A na tę okazję klasa Dwójki przygotowała przedstawienie.
Co ja się mam z tymi przedstawieniami! Zimą Dwójka zażyczyła sobie stroju biznes woman - ot, taka rola jej przypadła. Elegancka matka otworzyłaby szafę i wdziała dziecku własny żakiecik, ale co miała zrobić ta mniej elegancka...?
Uszyła. Ołówkową spódnicę rozmiar 130 i narzutkę z kołnierzem z lisa - bo ta bizneswoman miała stać przed centrum handlowym, więc zimno.
Na następne przedstawienie narządziłam strój kury.
Oraz ryj świni i mordę krowy, dla dwójkowych kolegów.
Powinnam więc być zadowolona, że tym razem trzeba było po prostu na niebiesko.


Uszyłam Dwójce niebieską sukienkę, bardzo podobną do własnej i wyglądałyśmy prawie jak mama i córka ;)
Rozetki na mojej sukience mają wielce utylitarną funkcję - zakrywają nieodgadnionej proweniencji plamki. Dopiero, jak uheklowałam te kilka rozetek i starannie przyszyłam, przyszło mi do głowy, że nie spróbowałam prania z Vanishem... Naprawdę, dość trudno być Jarecką, mistrzynią wyważania otwartych drzwi.

Moją kreację uzupełniały korale z filcu - te wyżej zrobiła Dwójka, te niżej Czwó...panie od Pszczółek. Na sali gimnastycznej, gdzie w iście kawiarnianych warunkach odbywało się dniomatkowe przedstawienie okazało się, że także Roma Sienkiewicz i Mariola Jagiełka, czyli kwiat zaogońskiej wielodzietności zrobiły się "na Wasiuczyńską"KLIK - bo też mają dzieci w Pszczółkach!


Ale do rzeczy.

Jest taka piosenka. Cudownie przewrotnie o tym, że chcemy, żeby nasze dzieci były szczęśliwe, spełnione i żeby inni uwielbiali je i podziwiali tak, jak my. I że one i tak mogą wybrać same, i że to też jest wspaniałe.
Głos Ewy Bem ma w sobie taką moc, że jak ona śpiewa, w głębi mnie coś rezonuje i daję głowę, czerwone krwinki zaczynają swingować a ciemne zakrętasy mózgu wypełniają się światłem.

Nie udaje mi się TEGO słuchać bez uśmiechu i guli wzruszenia w gardle.
Z dedykacją dla moich dzieci :)