Jak to było, czyli relacja zza kulis

Gdzieś na początku było marzenie wypowiedziane na głos, a potem już poszło (zaprawdę, zaprawdę, warto mówić na głos bo nigdy nie wiadomo kto słyszy! - hm. Co równie dobrze może brzmieć jak groźba...)
Tak to było z ilustracjami do Świerszczyka:

Syreny - modelki zasadniczo powstawały wg prezentowanego na blogu schematu, z jedną innowacją - aktorki pracują gestem, prawda? Ręce tych syrenek są dłuższe niż u wcześniejszych egzemplarzy i wypełnione drucikami kreatywnymi.
Ponieważ na Zaogoniu i w okolicy nie było drucików w kolorze białym, urozmaicałam sobie żywot obszywając każdą czerwoną syrenią rękę białym minky, zanim zapakowałam ją w szydełkowy rękaw.
Co widać na zdjęciu, jak dobrze się przyjrzeć.

Dzierganie samochodu - "skarpety" - to dopiero była frajda!
I ogromne wyzwanie, bo o ile w przypadku syren - fantazyjnych stworzeń można było działać według własnego widzimisię, to samochód musiał być rozpoznawalny. Syrenka musiała wyglądać jak syrenka!
Sporządziłam sobie szkielet z pudełka oklejonego miejscami owatą. Szkielet ciągle ulegał modyfikacjom, skracałam, doklejałam, wybrzuszałam. Żeby było jak na zdjęciach, jak w prawdziwej skarpecie.

Przymiarka charakterystycznych elementów.

Początkowo syrena 105 była stworzeniem ożywionym -

- a także kabrioletem. Odbyły się pierwsze zdjęcia celem ustalenia kompozycji okładkowej ilustracji.

Jednakże najbardziej rozpoznawalna bryła to syrenka zadaszona. Dorobiłam więc dach.

Moja syrenka jest jak księżyc. Jednostronna :)

Poniżej pierwsza sesja zdjęciowa. Tylko ja, kuchnia w słoneczne popołudnie, dwa brystole w charakterze tła i ekranu - i zgraja dziewczyn!
To był chyba najmilszy moment pracy nad ilustracjami do Świerszczyka. Bawiłam sie jak mała dziewczynka. Bez konkretnego planu, licząc na to, że najfajniejsze pomysły wynikną z najfajniejszej zabawy. Zdjęć powstało krocie, dziś wybrałam te najbardziej "robocze".

Próby pogrupowania dziewczyn z myślą o wierszyku wewnątrz numeru.

Te dylematy; kto wystąpi, kto najwyżej machnie w Świerszczyku ogonem!

Z lewej, przez okno, zaczęło włazić mi na plan słońce.

Wreszcie wlazło całkiem i musiał nastąpić koniec zabawy, dosłownie i w przenośni.

Ze zrobionych tego popołudnia zdjęć skomponowałam projekty ilustracji.
Resztą zajął się fachowiec - szczęśliwie się złożyło, że nasz przyjaciel, Michał.
Poważna sesja odbyła się na balkonie, jak na zamówienie pozbawionym dachu.
- No i jak? - zapytaliśmy na koniec o opinię żonę Michała, profesor astrofizyki.
- Źle, tak nie może być! - zaprotestowała - te bąble powietrza muszą być ku górze coraz większe! Tak jak teraz nie może być, to jest wbrew prawom fizyki!

Znacie już sekret.
Postarajcie się, by Wasze dzieci nie dostrzegły tego karygodnego błędu!

To na okładce.
A wewnątrz numeru rzeczy mają się tak:

I jeszcze rzut oka na rekwizyty - szabelkę trzeba było specjanlnie usztywnić :)
Wszystko mocowane do modelek szpilkami usuniętymi skrzętnie w fotoszopie.

Tym, którzy dotrwali do końca tego wpisu przypominam o konkursie! <KLIK>