Wrześniowy dołek, czyli o emocjach w Deszczowym Domu

Krzywa dobrego samopoczucia w Deszczowym Domu opadła.
Jaśnie Panicz przyniósł dwa minusy za nieodrobione zadanie domowe (nie licząc tych plusów, piątek i szóstki, co teraz wydaje się być sprawą drugorzędną, przynajmniej jemu).
Dwójkę codziennie boli brzuch. Jej skóra, ów emocjonalny barometr, zaczerwieniła się, spierzchła i swędzi.
Trójka, która pierwsze dni roku szkolnego przywitała z uśmiechem, zaczyna buczeć- coraz wcześniej!
Najpierw zaczynała chlipać w drzwiach sali, w której Jarecka rano ją zostawia.
Potem nieco wcześniej, w szatni. Potem trudno już ją było wyłuskać z samochodu. Teraz budzi się ze słowami:"ja nie chcę do przedszkola..." na ustach.
Słonka brak i Jarecka coraz częściej sama jest bliska płaczu, bo czuje, że nie da rady unieść emocji całej rodziny, a w związku z tym także swoich własnych.

I to wszystko?- zapytasz, Czytelniku- oto cały Jareckiej problem i przyczyna kryzysu; dziecko płaczące w drodze do przedszkola?
Nie, nie wszystko. Weźmy taki czwartkowy poranek:
Jaśnie Panicz, który, zdawałoby się, starannie spakował się w środę wieczorem, nazajutrz rano pyta w popłochu:
-Gdzie jest mój zeszyt i ćwiczenia z przyrody?!
Zaczyna się szukanie; najpierw przetrząsa plecak. Potem przeszukuje biurko, ale ostrożnie, żeby nie uszkodzić zaczętego modelu samolotu i paru innych artefaktów zalegających na biurku. Potem zaczyna się bieganina na po całym domu.
-Gdzie to ostatni raz widziałeś, gdzie odrabiałeś lekcje?- pyta Jarecka.
-Tu!- Jaśnie Panicz w rozpaczy wskazuje biurko.
-Kiedy? (Niech Cię nie zwiedzie, Czytelniku, rzeczowy ton indagacji! Jarecka jest bliska eksplozji)
-Wczoraj!
Te fakty dobrze zapamiętajmy. Wczoraj. Na biurku.
Zegar wskazuje 7.51 i Jarecka zaczyna straszyć spóźnieniem, Jaśnie Panicz zawodzi, Jarecka krzyczy, wychodzi mówiąc, że "jeśli nie dostaniesz minusa za brak zeszytu, to i tak dostaniesz go za spóźnienie" i o godzinie 7.56 odjeżdża spod domu z poczuciem klęski, zdruzgotana, wbita w fotel i pusta w środku. Jeszcze jej się w środku gotuje z wściekłości, ale już na pierwszy plan wysuwa się bezradność i żal, że zamiast w nerwowej sytuacji wesprzeć swoje dziecko niewzruszonym spokojem, jeszcze podsyca złe emocje.

-Ale jestem głupi!- wykrzykuje Jaśnie Panicz, gdy samochód rusza z kopyta- przecież na ostatniej lekcji pani zbierała zeszyty i ćwiczenia!

...

Żeby łatwiej było się rozstać w drzwiach do sali grupy "Wiewiórki", Jarecka zrobiła Trójce spinkę i broszkę.

Spineczka ma około 4,5 cm, broszka jest trochę większa. Niestety, jej czar nie zadziałał na Trójkę :( Szczęśliwie miał zbawienny wpływ na samopoczucie Jareckiej, której patrzenie na ten energetyczny kolor chwilowo ukoiło skołatane nerwy.

Pozostałe córki Jareckiej- a jakże!- do głębi przejęte ideą równości, również zażyczyły sobie nowych spinek i broszek.

No i Jarecka uszyła.

Czwórka wybrała kotka i kolor zielony.
Dwójka nie została zapytana o preferencje, nieco znużona mamusia poszła na łatwiznę i uszyła arbuza.

Teraz kolej na broszki...

...

Dziś rano śniadanie powiedziało do Jareckiej; "uśmiechnij się!"

I naprawdę była skłonna zastosować się do tej sugestii. 

Niestety, przyszła pora na to, by kazać Czwórce się ubrać...

Ale Wy się uśmiechnijcie! :)