W romantycznej pozie Jarecka dziwi się światu

Uczucia po światowych opadały drogach...
Gorzkie pocałowania kobiety- kupiłem...
Wiara dziecinna padła na papieskich progach...

Dziwne, tylko te słowa Kordiana* kołatały się w opustoszałej nagle głowie Jareckiej-CałkiemInnej, gdy opuszczała mury swojej podstawówki. Korzystając z wolnego dnia przyszła odwiedzić swojego nauczyciela plastyki, człowieka, który ponosi winę za drogę, którą Jarecka obrała.

Pan Sweterek zaczął pracę w szkole zaraz po studiach. Wtargnął ze swoimi długimi włosami, przykrótkimi portkami, gitarą i głową pełną pomysłów, i zaraz na pierwszej lekcji stało się dla wszystkich jasne, że będzie INACZEJ. Że nie będzie już więcej na plastyce "wspomnień z wakacji" i portretów kolegów z ławki. Rzeczywiście! Z panem Sweterkiem malowano swoje dusze, statki na niebie, godzinę siedemnastą i jeszcze dziesiątki rzeczy, które nie przyszły do głowy nauczycielkom nauczania początkowego i innym chemiczkom uczącym dotychczas plastyki w klasie CałkiemInnej. Ruszyło kółko plastyczne z prawdziwego zdarzenia, rokrocznie odbywały się szkolne wystawy z wielką pompą, wernisażem, napojami i ciastem- Pan Sweterek wiódł prym a Jarecka-CałkiemInna w roli cudownego dziecka utwierdzała się w przekonaniu, że jej przeznaczeniem jest zostać Wielką Artystką!
Zapuściła włosy. Zaczęła nosić długie suknie i rozciągnięte swetry, szale i chusty dziergane własnoręcznie. Drewniane korale i sznurkowe torby.
Mama CałkiemInna zakupiła jej pierwsze farby olejne. Tata CałkiemInny sporządził sztalugę.

Do Liceum Plastycznego Jarecka-CałkiemInna dostała się z drugą lokatą. W nagrodę sama mogła wybrać profil klasy, w jakiej chciała się uczyć.
Zamieszkała w internacie. Codziennie wydeptywała kilometry ulicami między secesyjnymi kamienicami do szkoły i z powrotem, i pomimo tęsknoty za domem rodzinnym z każdym dniem nauki upewniała się w słuszności swojego wyboru.
Była dumna, że podążała za swoimi marzeniami.

Tąże dumą przepełniona wkroczyła tamtego dnia do rzeki, do której się nie wchodzi dwa razy, do pracowni pana Sweterka. W długiej sukni, patchworkowej dżinsowej kurtce uszytej przez Mamę CałkeimInną, owinięta kwiecistym szalem po kolana z zapałem opowiadała o swojej szkole.
Pan Sweterek słuchał w roztargnieniu, z nieznanym Jareckiej marsem na czole.
-No dobrze- powiedział na koniec egzaltowanego wywodu swojej byłej uczennicy- a co planujesz robić dalej?
Jarecką zatkało. No jakże? Tworzyć! TWORZYĆ! TWO-ŻYĆ!!!
-Bo wiesz już chyba, że jakoś trzeba zarabiać?- zapytał Sweterek- że z samej sztuki nie wyżyjesz?

Z czego CałkiemInna będzie żyła, to się jeszcze jako siedemnastolatka nie zastanawiała.
Dobrze, że do pracowni weszła pani Sweterek.
Pamiętasz Anię- moja uczennica- aha, jak miło, to ja już pójdę, o, dzwonek, pędzę na lekcję, do widzenia, powodzenia.

Uczucia po światowych opadały drogach...


No i cóż w tym dziwnego. Doświadczenie kontra młodzieńczy zapał. Trzeźwa kalkulacja dorosłego kontra naiwny idealizm. Tak było i tak będzie- odwieczny porządek świata.

A jednak! Jakiś czas temu Jarecka z przerażeniem spostrzegła, że wszystko się zmieniło a ona dalej tkwi w tej opozycji- jej doświadczenie kontra młodzieńcza kalkulacja. Jej naiwny idealizm kontra przezorność żółtodziobów.


Na przykład, była Jarecka nieco zdziwiona planami na przyszłość Trąbki, młodszej siostry Jareckiego. Zgoda, Trąbka zawsze była nad wiek ogarnięta- wszak nazywa się Jarecka! Prawdziwa z niej Jarecka, nie taki farbowany lis jak ta nasza, CałkiemInna z domu. Naonczas w pierwszej fazie zakochania Trąbka dowodziła, że najpierw skończy studia, a potem ślub. Jakie studia?- muzyka nie, bo co to za zawód- muzyk. Co potem robić, jak zarobić? Jakiś sensowny zawód musi być. Jarecka dziwiła się, bo ona swego czasu gotowa była machnąć ręką na studia i iść za mąż, za Jareckiego, natychmiast! Szczęśliwie w praniu wyszło inaczej, ale rozsądek w młodzieńczych czasach był Jareckiej obcy, co- jak sądziła- jest rzeczą normalną, odwieczną przypadłością młodych. To mija, ale jest konieczne dla prawidłowego rozwoju jak raczkowanie dla niemowlęcia- tak się Jareckiej zdawało...
Czyżby młodzi skutecznie wyleczyli się z tej przypadłości?...

Być może Jarecka będzie z tego zadowolona, gdy to jej dzieci będą dorastać, planować swoją przyszłość i się zakochiwać.
-Syn lubi się uczyć?- pyta doktor Ahmed wpatrzony w monitor, na którym prawidłowo bije serce nr 5.
-Bardzo- odpowiada Jarecka zgodnie z prawdą.
-To niech się uczy na lekarza- zachęca Ahmed- to jest bardzo dobry zawód. Zawsze dobrze płatny.
Hm. Syn Doktora Ahmeda, chwilowy gwiazdor, rzucił studia i pracę podążając za swoim marzeniem. Śpiewa (pięknie!). Ani mu w głowie być lekarzem, jak jego ojciec, choć to taki dobry zawód.
No, ale- bliższy ten młody Ahmed wiekiem Jareckiej niż Trąbce- to samo romantyczne pokolenie.

Co innego jednak Jarecką boli.
Któregoś dnia, ładnych parę miesięcy- a może już rok?- temu, Koleżanka-Z-Pracy, mocno skonfudowana zwróciła się do Jareckiej:
-Wiesz, głupio mi cię prosić, ale ta moja (znajoma) tak nalegała, że muszę jej jakoś pomóc. Jej przyjaciołom zachorowało dziecko, na białaczkę. Rodzice nie mogą być dawcami, trzeba szukać gdzie indziej. Dała mi całe mnóstwo kopert z tymi szpatułkami, wiesz... Trzeba by wypełnić taką ankietę, zarejestrować się jako dawca, zebrać ten materiał do zbadania... Nic nie musisz, weź, poczytaj, bo ona mi już żyć nie da...
Jarecka wzięła dziesięć kopert z broszurami informacyjnymi i zestawami do pobierania wymazów. Zostawiła w domu dwie, resztę rozniosła po sąsiadach.
Potem siedziała przy stole i gapiła się w okno.
To wielka odpowiedzialność. Może się zdarzyć, że ktoś zadzwoni i powie: to już, ktoś czeka na twój szpik. To na pewno będzie nie w porę. I trzeba się będzie położyć w szpitalu, narażać się na nieprzyjemności w postaci objawów grypy. A kto będzie zawoził moje dzieci do szkoły? Ile to będzie trwało?
Minęła dłuuuga chwila, zanim Jareckiej przyszło do głowy: mój Boże, ktoś mógłby uniknąć śmierci dzięki temu, że teraz przetrę szpatułką policzek od środka. Ktoś, kogo bliscy będą odchodzić od zmysłów.
Jarecka zakleiła kopertę.

Późnym wieczorem pod Deszczowy Dom zajechała po te koperty kobieta, bardzo podekscytowana. Sprawiała wrażenie kogoś, kto już bardzo długo funkcjonuje na najwyższych obrotach krążąc wokół jednego.
-Ja nawet robotnikom na budowie rozdawałam te koperty!- wykrzykiwała rozpływając się w podziękowaniach- i potem sama wypełniałam te ich ankiety, bo przecież oni byli zajęci. Cały dzień dzisiaj jeździłam za tym!( i nie pierwszy dzień, i nie ostatni...)- i znowu dziękuję, dziękuję, bardzo, bardzo dziękuję.
A Jareckiej było przykro, bo tylko w dwóch kopertach na dziesięć znalazły się wymazy.
I nie dziwiła się Jarecka sąsiadce Danucie; przecież sama miała opory, że ktoś zadzwoni nie w porę, wtedy, gdy się będzie zajętym swoimi ważnymi sprawami, swoimi bliskimi- a Danuta jest strachliwa i ma chorowite dziecko.
Nawet się nie dziwiła Czesiuniowej- katechetce, organistce i rokrocznej pątniczce na Jasną Górę.
Ale bezbrzeżnie dziwiła się swoim młodym, pełnoletnim sąsiadom, że nikt spośród nich nie zdobył się na ten oczywisty- jak sądziła Jarecka- dla młodości gest; że JUŻ w tych ludziach nie było bezinteresownej chęci zmieniania świata na lepsze.


Jednak niech ten Jaśnie Panicz zostanie lekarzem- myślała Jarecka wracając od doktora Ahmeda.
Najlepiej geriatrą.
Ktoś się musi zająć na starość tą lekkomyślną kobietą, co młodość zmarnotrawiła na bezowocnym sterczeniu przy sztalugach i kręceniu prasą drukarską, a potem beztrosko zajęła się rodzeniem dzieci.






*  Cytat z Kordiana Juliusza Słowackiego, oczywiście- tego, co zachwyca, chociaż nie zachwyca.
Znającym szczegóły polonistycznej edukacji Jareckiej na poziomie liceum nie wyda się niczym dziwnym fakt, iż do dziś zdarza jej się myśleć cytatami z klasyki polskiej literatury. Jako prymus i pupilek wychowawczyni-polonistki na każdej lekcji była bezlitośnie maglowana z całości przerobionego materiału.
Ot, przenośna pamięć, w dodatku gadająca.