O tym, jak Trójka pogodziła się z życiową zmorą

Owszem, poniekąd czuję się winna, bo byłam pierwszą osobą, która na widok Trójki wybuchnęła śmiechem.

To był śmiech szczęścia i zachwytu ale Trójka, która dopiero co przepchnęła się przez kanał rodny mogła tego nie zrozumieć.

Potem jej wygląd już zawsze zwracał uwagę; wystarczy wspomnieć położnicę z sali obok, która podczas przechadzki po szpitalnym korytarzu zerknęła w wózek, roześmiała się i zapytała "czy tata jest obcokrajowcem?"

Komentarze, które w zamyśle rodziny, sąsiadów, przyjaciół i obcych były komplementami dojadły Trójce porządnie. Że taka ciemna, jak murzynka! - taka INNA!

Wiele razy próbowałam jej wytłumaczyć, że zwraca uwagę w pozytywnym znaczeniu, że może to niezbyt fortunne ze strony komplemenciarzy ale naprawdę, nikt nie chciał jej dokuczyć i że ostatecznie może powiedzieć, że nie lubi komentarzy na temat swojej INNEJ powierzchowności.

Tak, na stronie kopałam ciocie i wujków po kostkach i ponad głową Trójki strzelałam ostrymi pociskami spojrzeń.

Wszystko z wątpliwym skutkiem.

***

Plac zabaw na naszej wsi.

Chłodno, pustawo.

Oprócz nas tylko trzyosobowa rodzinka, zresztą gotowa już do odwrotu.

Siedzę na ławce. Trójka, Czwórka i Piątek nieopodal wirują na karuzeli.

Nagle dobiega mych uszu:

- czy to ty występowałaś na Wielkiej Orkiestrze?

Dzieci zgodnie zadzierają głowy ale pani wychodząca właśnie z placu zabaw zwraca się tylko do Trójki.

- Tak - mówi niepewnie Trójka.

- Jakie ty rzeczy potrafisz! Gratuluję ci, to było wspaniałe! Byłaś najlepsza!

Czwórka i Piątek, którzy z jednakowym oddaniem fikali na finale WOŚP musieli obyć się bez gratulacji i zachwytów.

Gdyż naprawdę, w tłumie dziatwy powleczonych w jednakowe kimona i zaplecionych w jednakowe warkocze nie każdy będzie rzucać się w oczy.

Co z satysfakcją odnotowała Trójka.