Jak Jarecka, biedaczysko, po szerokim szuka świecie tego, co jest bardzo blisko

Ile człowiek musi się napracować żeby się zrelaksować!

Jareccy umówili się z Gargamelami.
Z jednymi znajomymi zwija się sushi, z innymi gra w kości, jeszcze inni są niezawodni w piknikowaniu i grillowaniu. Spotkania z Gargamelami noszą sygnaturkę "wielkie żarcie". Tradycja ta sięga czasów, gdy Jareccy i Gargamelowie byli sąsiadami. W zimowe wieczory swoje malutkie wówczas dzieci kładli spać i uwiesiwszy na szyi odbiornik elektronicznej niani udawali się jedni do drugich, naprzemiennie, by jeść, pić i gadać, a czasem nawet odśnieżać wspólne dróżki, bo zima była wtedy luta.

Kto mógł przewidzieć te kilka tygodni wstecz, że umówione spotkanie przypadnie w tygodniu intensywnej celebracji Dni Babci i Dziadka, szycia kostiumów, szkolnych zebrań i blokady rolniczej?

Od rana było nerwowo.
Determinanty typu: dostarczenie przedszkolaków i uczniów do szkoły/do domu, drzemka Piątka - musiały wpasować się w rozpiskę: zakupy - pieczenie - studzenie - gotowanie - prażenie - mieszanie. A jeszcze obiad powszedni! Jakąś kieckę odprasować. Ochędożyć obejście, żeby sobie opiekun nie pomyślał tego, co i tak już na pewno myśli, ale niechże nie myśli.
W roli opiekuna - Mateusz Sosna.
Obawy, jakoby Piątek miał nie zaakceptować osoby swojego piastuna, okazały się płonne. Gdy Mateusz przychodził tylko do starszej czwórki dzieci, budził w Piątku grozę; ledwie w drzwiach ukazała się wysoka a giętka sylwetka i zabrzmiał tubalny głos, Piątek wpadał w histerię.
O nieprzeniknione meandry dziecięcego mózgu! Co się wydarzyło, że Piątek na widok Mateusza wyciąga ku niemu ręce, prowadzi na salony, podskakuje i całym sobą wyraża radość?

Ale ale. Zanim przyjdzie do tej radości, Jarecka musi zrobić zakupy.
- Jasny Panie, chcę położyć Piątka spać.
- Ale mamo, ja tu lutuję, kleję i spawam.
- Chcę jechać do sklepu bez niego.
- Ale mamo...
Bardzo łatwo jest wpędzić Jarecką w wątpliwości pod tytułem: czy dobrze to zaplanowałam...?
Bo Jarecka sobie a synowie sobie - Piątek nie chce spać: "ale mamo, za wcześnie na mnie", Jaśnie Panicz nie chce odspawać się od biurka i Jarecka doskonale to rozumie jako ta, której życie upływa na wyjmowaniu i chowaniu włóczek, maszyny do szycia i innych zabawek oraz frustracjach z tego wynikających.
Pozostało więc zapakować Piątka w odzież i udać się do Delikatesów we dwoje.
Pod  sklepem okazało się, że Jarecka nie ma pieniążka do wózka i musi załatwić sprawunki z dzieckiem na ręku.
Piątek waży dwanaście kilogramów netto plus, oczywiście, tara. Postawiony na podłodze stoi, delikatnie ciągnięty za rękę ciągnie w przeciwnym kierunku. Nabywając tylko połowę ilości twarogu do sernika ("więcej nie ma") Jarecka po raz pierwszy tego dnia pomyślała, że sporo się trzeba namęczyć, żeby wieczorem beztrosko zasiąść z przyjaciółmi.

Kurs pod szkołę, kolejne zakupy  - a wszystko to w gęstniejących korkach - pieczenie, gotowanie obiadu (Dwójko, idź do sklepu po zapałki, bo Piątek utopił zapalarkę do gazu w zlewie) - i to przedzieranie się przez mieszkanie zagruzowane jak po wybuchu koktajlu Mołotowa, deptanie po przedmiotach rozrzuconych siłą odśrodkową, ściąganie Piątka ze stołu, wyjmowanie mu z rąk pudełeczek farb, tubek pasty do zębów, których w Deszczowym Domu nie kalają zakrętki, noży i kubków niewidzialnymi rękami stawianych na samym brzegu blatów.
Może, kurna, nie warto.
Może zostać w domu i niech sobie ten diabeł tasmański robi co chce, niech ściąga pranie z suszarki, niech rozsypuje przyprawy po podłodze, niech rzuca jabłkiem w ruchome cele, niech jęczy i defekuje ile wlezie.

Po południu na Zaogonie zaczęli zjeżdżać oflagowani rolnicy radośnie witani przez zmarznięte ekipy tefałenów i polsatów. Nieszczęśni reporterzy zdążyli już przepytać na okoliczność strajku rolników ludność capniętą w łapance (na miniprompterach wyświetlając żądaną treść wypowiedzi), objeść okolicznego McDonalda i KFC a nawet stację BP, na widok traktorów rozwinęli więc entuzjastyczne transparenty.

Jaśnie Paniczowi udało się złapać okazję ze szkoły do domu, Jareckiej - wyprasować sukienkę.

Rozkręcające się w okolicy pandemonium nie przeszkodziło Jareckim dotrzeć na czas do Gargamelów, gdyż jak na miejscowych przystało, znają tajne ścieżki przez ostępy.



Gdy wrócili późnym wieczorem odprowadzeni niemal pod sam dom szpalerem ciągników, długie kończyny Mateusza bezwładnie zwisały z fotela.
- Co on dzisiaj wyprawiał! Nie dał sobie zmienić pieluchy, i to dwa razy!! Jak on szalał - on był wszędzie! Naprawdę, nie mogłem nawet zjeść kolacji!


He he.
Oto nagroda za znój całego dnia.

Zaprawdę, zaprawdę, było warto.