Spotkanie z Warszawą 1

Początek znajomości Jareckiej z Warszawą nie był najszczęśliwszy.

Wysiadłszy na Dworcu Centralnym, Jarecka-CałkimInna dobyła z kieszeni mapkę nagryzmoloną przez Jareckiego i podążając za jego wskazówkami zapuściła się w podziemny labirynt. Wyszła spod ziemi na przystanku tramwajowym i zgodnie z instrukcją wsiadła w dziesiątkę. Mały szczegół - to mianowicie, że jedzie w złym kierunku - na razie pozostawał przed nią zakryty. Gdy pomyłka wyszła na jaw, Jarecka mogła już tylko wysiąść na pustawym przystanku i zakląć lub zapłakać. Nie było kogo zapytać o drogę; zresztą nazwy dzielnic, ulic i placów nic Jareckiej nie mówiły. Nie było kiosku, żeby kupić kolejny bilet, budki telefonicznej, było ciemno, zimno i beznadziejnie.
Jasnym tramwajem, niby w brzuchu wielkiej ryby Jarecka przemierzała na oślep to miasto odwrócone do niej plecami.

Kolejne wizyty w Warszawie były bardziej fortunne, upływały Jareckiej na odwiedzaniu muzeów, galerii sztuki i nieśpiesznym snuciu się spacerowymi szlakami stolicy.
Załóżmy, że ktoś by Jarecką zapytał: "No i cóż niezwykłego zobaczyłaś w tym mieście?" i poznałby odpowiedź - byłby nią może zaskoczony.
Nie zrobiło na niej wrażenia ani tempo życia - jej samej przecież nigdzie się nie śpieszyło; ani wysokość budynków w centrum miasta, ani architektura starej części miasta. Niczego się od tej Warszawy nie prosiła, niczego się po niej nie spodziewała, żadnych nadziei w niej nie pokładała. Wkroczyła w ten miejski organizm krokiem turysty - choć pewne znaki na niebie i ziemi zwiastowały już, że w przyszłości może trafić tu na dłużej.

Największym odkryciem Jareckiej były... warszawskie staruszki.
Zaprawdę, z tym gatunkiem człowieka Jarecka wcześniej się nie spotkała!
Starych ludzi widywała dotychczas w rodzinnych stronach Rodziców CałkiemInnych; wpół zgięte spracowane babuleńki przyglądające się światu z ławek pod chałupkami. W mieście, w którym Jarecka się wychowała, w stutysięcznym blokowisku, starszych ludzi w ogóle nie było. Trudno uwierzyć? Ale to prawda!
I oto objawiły się Jareckiej staruszki eleganckie, wytworne, ze starannym makijażem, z lakierowanymi paznokciami. Staruszki wiodące żywot kulturalny i towarzyski, pijące kawę w cukierniach w towarzystwie koleżanek staruszek, bywalczynie teatrów i galerii, choć często na zdeptanych obcasach, w żabotach sprzed półwiecza, ale z broszą po prababce-Warszawiance i wysoko uniesioną głową.

Jak silne wrażenie zrobiły na Jareckiej te niezwykłe istoty niech zaświadczą ówczesne Jareckiej szkice.

To jeszcze nie było spotkanie z Warszawą, to pierwsze wrażenie.

C.D.N.