Subtelny urok dywersji, czyli dzień z życia nomady

Bladym poniedziałkowym świtem, tuż po dziewiątej, zadzwonił telefon.

- No cześć - powiedziała Właścicielka Deszczowego Domu.

(w roli Właścicielki osoba doskonale znana Czytelnikom DD, ta sama, która z sukcesami ogrywa tu prawie cały drugi plan a nierzadko wysuwa się na pierwszy; nie dzięki sile łokci, lecz urokowi osobistemu i nadzwyczajnej wszechstronności)

- Jedni państwo chcą obejrzeć mieszkanie - zakomunikowała - zależy im na czasie, więc nawet dzisiaj chcieliby przyjechać. No ale ty pewnie będziesz chciała sobie posprzątać albo coś... więc może jutro?

- Może być dzisiaj - powiedziała Jarecka - i tak jutro nie posprzątam lepiej niż dzisiaj.

Ten rozsądny argument przekonał Właścicielkę, toteż miło pożegnała Jarecką i usunęła się za kulisy.

Alert pod tytułem "Państwo chcą obejrzeć mieszkanie" podnoszony jest średnio raz na pół roku, przy czym połowa umówionych oględzin w ogóle nie dochodzi do skutku.

Właściciel z upodobaniem przytacza anegdotę o panu, który dotarłszy pod Deszczowy Dom, na Ślepą Ulicę nrX, Zaogonie, wysiadł, rozejrzał się - i już nie był ciekaw mieszkania. Historia ta niebywale śmieszy Jareckich; nie mogą się zdecydować czy zabawniejsza jest wizja zawiedzionego kupca czy zaskoczonych tym Właścicieli. A trzeba dodać, że trafić do Deszczowego Domu to jak znaleźć peron, z którego odjeżdża pociąg do Hogwartu. 

Gdy Jareccy spodziewają się gości tkwią z telefonami w strefach najlepszego zasięgu, bo bankowo trzeba będzie pilotować.

Nawet jeśli ktoś był u Jareckich dziesięć razy, za jedenastym też przegapi zjazd w Ślepą Ulicę.

Jeden spryciarz opracował własną technikę trafiania do celu - jedzie, jedzie, i gdy widzi wielki czerwony neon wie, że musi zawrócić, bo właściwą przecznicę zostawił za sobą. Od strony neonu łatwiej, bo sklep NaRogu, przycupnięty za stosem rur i niewidoczny od strony Metropolii, tu ukazuje wsytdliwie prawy profil i dźga paluszkiem w kierunku Deszczowego Domu.

Państwo chcą zobaczyć mieszkanie.

Jarecką czekał pracowity dzień.

...

Okazało się, że pogoda sprzyja. 

Szaro, ponuro, chlapiąco, mżąco.

Od czego by tu zacząć?

Oczywiście najpierw od odkurzania, układania, upychania rękawów i nogawek po koszach i szafach. Jarecka posprzątała nawet na swojej półce, na której mieszczą się prawie wszystkie jej ubrania na cztery pory roku (plus piżamy) w obawie, że Właścicielka będzie chciała zademonstrować ewentualnym nabywcom czeluście selfmejdowych komandorów.

Potem można było przejść do kosmetyki, na przykład zdjąć w kuchni zasłonki w kwiatki i konewki i zastąpić je bielutkim szydełkowym lambrekinem, który należycie eksponuje naścienne wykwity wokół plastikowych okien.

(Tak, tak. Należy się cieszyć z pozostałych dwóch drewnianych okien, choć brzydkie, podwójne i nie dające się umyć)

Wiele pracy miała Jarecka w łazience, gdzie należało tak odsłonić styk ścian z podłogą, by od razu rzucała sie w oczy partacka robota przedpotopowego glazurnika, zwłaszcza w okolicach rur. W tym celu trzeba było upchnąć banie z płynem do prania za pralkę i schować dywaniki. 

Umywalkę i wannę - uczciwie wypucować.

Żeby nie było, że patologia.

Jak to jednak wspaniale, że Jarecki nigdy nie przejął się tym, że Jarecka chciałaby nowe fronty do kuchennych szafek.

Jak w sumie fartownie, że jeszcze nie było okazji nabyć karnisza do pokoju dziewczynek (starego Jarecka pozbyła się popularną na Zaogoniu metodą defenestracji)! Stare drzwi balkonowe na wprost wejścia do pokoju prezentowały się tak doskonale, że Jarecka odsunęła fotel, który zazwyczaj je zasłania i upchnęła go w kącie zagradzając dojście do powabnej szafy. Piątek znów pozbawił szuflady biurka gałek? Nie szkodzi, jutro się je przykręci. Trochę bałaganu, wiadomo, będzie - są dzieci, jasna sprawa. 

Z planu dnia zniknąć musiał punkt: pieczenie ciasta, gdyż zabieg ten generuje tyle miłej atmosfery i kuszącego zapachu, że doprawdy, inną razą.

Obiad przygotowała Jarecka szybko i sprzątnęła po nim starannie. 

Około południa z radością odnotowała, że młody pan Koczek pośpieszył jej z odsieczą i właśnie wybiera na podwórku szambo. Mieszkanie napełniło się stosowną aurą - cóż począć? - naturalia non sunt turpia - nie dziś.

Przy okazji: podwórko. Wyglądało jak należy. Co prawda Jarecka całkiem niedawno zgrabiła różne tam pojesienne zgniłki, niemniej kilka wyblakłych, połamanych plastikowych zabawek ogrodowych i popękane donice trzymały fason. Także kikut po jodełce, którą młody sąsiad przysposobił pod nieobecność Jareckich na choinkę, jakoś przestał irytować. 

O piętnastej trzydzieści Właścicielka dała znać, że do godziny zjawi się z "państwem" i na ten sygnał Jarecka zajęła się szyciem, która to czynność, jak wiadomo, generuje spory bałagan sprawczynię tegoż ukazując paradoksalnie w nimbie zaradności i pracowitości.

Państwo lat mieli ze dwadzieścia.

Zdjęli buty i kurtki i za przewodem dziwnie onieśmielonej Właścicielki ruszyli oględzać. 

Rzecz przedziwna mieć w domu gości-nie gości, nie proszonych ale i Bogu ducha winnych, nie robić im herbaty, nie częstować, nie zagadywać. Czymś się niby zająć-nie zająć i słuchać-nie słuchać komentarzy o domu, w którym się mieszka od lat, dba się o niego jak może, naprawia i poprawia, żeby było ładnie, miło, żeby się chciało do niego wracać, żeby się chciało w nim zostać.

Państwo wyszli po kwadransie.

I Jarecka mogła już zająć się czymkolwiek, lecz na początek starła z blatu te kilka kropli, które nie wiedzieć skąd się tam wzięły.